Gözlerini kapat, geçmişi düşün!
Nereden geldin? Ne haldeydin?
Bulunduğun zamanı, kim olduğunu düşün!
İnsanları, dost ve akrabanı,
Kaybetsen de, aileni düşün!
Faydan ne? Zararın ne?
Geleceği düşün!
Nereye gidiyorsun? Ne halde olacaksın?
Seni neler bekliyor?
Etrafındaki insanlar var olacak mı?
Sen var olacak mısın?
Gelecekten, faydan ne? Zararın ne?
Hey söyleyin dostlar asrın delisi konuşuyor!
Sevgi yalan mı, yalan mı bu dünya?
Sıcak bakışlar, cıvıl cıvıl gülüşler,
Dostluklar yalan mı, bu çıkar dünyası mı?
Hey söyleyin dostlar asrın delisi konuşuyor!
Akıp giden, boşa geçirilen zaman,
Bir daha geri döndürülemeyecek olan zaman,
Değerlendirilmesi gereken, değeri bilinmeyen zaman,
Üzüntüleri gizleyen zaman,
Kederleri unutturan yine zaman,
Yakalanması mümkün olmayan tek şey zaman.
Zaman bu kadar çabuk akıp giderken,
Niçin onu dolu dolu yaşamayalım?
Güliz Ardilli / İstanbul / 1997
Yaşam bu kadar güzelken,
Üzülmek neden?
Ömür bu kadar kısayken,
Ağlamak neden?
Herkesi yaratan birken,
Bu sevgisizlik neden?
Herkesin birbirine ihtiyacı olduğu sırada,
Bu yalnızlık neden?
Herkes bu kadar bencilken,
Bu duygusallık neden?
Güliz Ardilli / İstanbul / 1997
Gel boş verelim dünyaya,
Eğer ağlamak istemiyorsan.
Gel üzüntüleri bir yana bırakalım,
Eğer mutlu olmak istiyorsan.
Gel biraz daha anlayışlı olalım,
Eğer hep gülümsemek istiyorsan.
Gel tatlı bir melodi fısıldayan sabahın sesini dinleyelim,
Eğer güne heyecanla başlamak istiyorsan.
Gel güneş hiç batmasın, umutlar da,
Eğer sen istiyorsan.
Güliz Ardilli / İstanbul / 1997
Düşüncelerle dans etmek,
Bazen acı verir;
Ağlamak istersin,
Mutluluğun tadını anlamak için.
Ya da tek sığınağın gözyaşların olduğu için.
Bazen bir mutluluk parıltısıdır;
Sevildiğini sandığında,
Bu yanılgı güzel ama kısa bir düş kadar sürer.
Bazen kafan karmakarışık olur.
Tam bir çelişki,
Duygularınla mantığın arasında.
Boşlukta kalırsın.
Aynı çok büyük bir ormanda tutunacak tek bir dal bulamamak gibi.
Güliz Ardilli / Paris / 1997
Bir rüya gördüm.
Bir gökkuşağının üzerinde yürüyordum.
Denizin ışıltısını göklerden seyrediyordum.
Ama mutsuzdum.
Bir rüya gördüm.
Güneşin saçlarına tutunmuş uçuyordum.
Yeşilin doyumsuzluğunu uzaklardan izliyordum.
Ama mutsuzdum.
Bir rüya gördüm.
Ayaklarımın altında yıldızlardan bir halı,
Cennetin ihtişamını sihirli bir kapıdan gözlüyordum.
Ama mutsuzdum.
Çünkü yalnızdım, etrafımda bir sürü insan olduğu halde.
Güliz Ardilli / Paris / 1997
Karanlıkta yürüyorum,
Bir ışık arıyorum,
Tam buldum sanıyorum, yanılıyorum.
Elimde kandil bir gece yarısı.
Yalnız kalıyorum,
Beni saracak iki kol arıyorum,
Bulacağımı zannediyorum, yanılıyorum.
Elimde kandil bir gece yarısı.
Uçsuz bucaksız bir uçurumun kenarında yürüyorum,
Güneşin doğuşu insanı heyecanlandırıyordu,
Havanın kokusu bir huzur veriyordu,
Sabahın neşesi herkesi etkiliyordu,
Ama tek eksik sen yoktun.
Denizin kokusu anıları tazeliyordu,
Güneşin güzelliği herkesi büyülüyordu,
Sımsıcak kumlar, insanı ısıtıyordu,
Ama tek eksik sen yoktun.
Rüzgarın sesi bir melodi gibi geliyordu,
Yıldızlar ayı kıskandıracak kadar çok parlıyordu,
Gecenin sessizliği düşündürüyordu,
Ama tek eksik sen yoktun.
Güliz Ardilli / İstanbul / 1997
Ölüm… Tatlımısın gerçekten.Şu an hissettiğim gibimisin.Düşüncemde yarattığım gibimisin.Şu su gibi akan hayatımda,son noktamısın?
Sen ölüm…Sen sevenleri ayıransın.Yürekleri yakansın.Anne, baba, kardeş hasreti çektirensin.Ağıtlar yaktıransın.
Sen en sonsun,son duraksın,bu dünyanın sonusun,yaşamımın ise sadece ortasısın.
