bildirgec.org

http://www.bilgifazlasi.com/muhendislik/yenilenebilir-enerji-evet.html

Sabah vakti. Otobüse bindim. Hemen muavinin ardındaki koltuğa çöktüm. Muavine;
‘Afedersiniz saat kaç?’ dedim.
‘Yirmi dakika sonra orada oluruz abla’
Demek yirmi dakika sonra orada olurmuşuz. Çevremdeki herkes –bendeniz müstesna- matematik olimpiyatlarına gitmeye hazırlanıyor herhalde. Demek ineceğimiz vakit bana saati söyleyecek, ben de söylenen vakitten yirmi dakika düşüp ilk bindiğim zamanki saati hesaplayacağım.
İnince bir taksiye bindim.
‘Günaydıııın, ablam!’
‘Günaydın.’
Ve 5 dakika boyunca beyabimiz karadenizli olduğunu, 65 yaşında olduğunu ama ‘20’ hissettiğini söyleyecek fırsatı buldu. Aslında taksici olmadığını, müzisyen olduğunu söylerken iyice coştu.
‘Ben o müzisyenlerden değilim!… Ben var ya. Şu ben, ta Amerikalı müzisyenlerle çaldım Paris’te. Adam hayran oldu. Ben çalmam enstrümanı. Sevişirim. Şehvetle şeyederim enstrümanı. Bak yanlış anlama abla’
‘Yok estağfurullah çok iyi anlıyorum sizi’Vapura bindim.
Bir aile. Aşağı yukarı 15 kişi var. Enik-encik doluşmuşlar. Ellerinde torbalar, kilimler, halılar, bavullar, denkler, heybeler, bohçalar… Bir tanesi halıyı yere sermiş. Diğerleri de vapurun orta yerine yayılı bu halının üstünde oturuyorlar. Bir genç kadın. Rüzgar çarpmasın diye oturduğu halı üstünde battaniyeye sarınmış. Derken o battaniyenin altından bir velet çıktı bir süre sonra. Uyuyormuş çocuk.
Karşımdaki kanepede oturan bir kadın bacağını kaşıyor. Yanındaki adam dişleriyle bıyıklarını çiğniyor. Arkamda ayakta duran bir grup genç var. Ellerindeki simitlerden kopardıkları parçaları martılara atmaya çalışıyorlar. Kucağım simit parçacığı doldu. Yesem mi acaba. Kafama da geldi bir parça.
Hasbinallah…

İçeride,bir yerlerimde kalmış,toz halindeki tüm güzel,hafif,saf,su gibi şeyler,hisler,düşünce ve yorumlar,gözyaşları,insana dair masum kalmış her ne varsa hafifçe yüzümü yalayan rüzgarla,uçmaya dünden meyilli olarak savrulup bir yerlere gidiyorlar,yer değiştirip iyi hisler sirkülasyonu yaratıyorlar.

O kadar iyiyim ki.. Rüzgar o kadar iyi ki… Sonsuz maviyi kucaklayan bir pencerenin bembeyaz perdelerinin,kanatlarını çıkarıp özgürlüğe savrulması gibi, bugün hislerim de tertemiz kokularıyla dışarıyla kucaklaşmakta…Dalgalanan ve narin,asil hareketlerle bir güzelliği selamlamakta.Onları her zaman bulamayan bir güzelliği.Ve teşekkür etmekte can bulan her kanat ve his için…

Sayılı gün çabuk geçer diye söylenir hep DOSTUM,
İş başlayabilmekte hayata.
Bir başladın mı…
Yaşamaktan hiç vazgeçemeyeceğin şeyler de tek tek sayılıyor bir avuç sedef gibi, malesef…..
Bir an olsun da geçsin gitsin dediklerin de bir kova kum gibi…. say say bitmez…..
Gidilecek yol aynı…Ayak sürüsek de, emin adımlarla ve coşkuyla adımlasak da…
Nasıl yaşadığımıza bakmalıyız DOSTUM,
Hayatın -bu nereden eseceği belirsiz olan- rüzgarına kendimizi kaptırdığımızda
Göreceğiz ki ortada ne boncuk kalacak ne de kum…..

Uçurtmanın her yaştan meraklısı vardır. Meraklısının elinde özgürleşen uçurtma, rüzgara adeta meydan okur. Çok eski zamanlardan beri özgürlüğün simgesidir, günümüzde federasyonu bile vardır. Tahta iskelet üzerine; kağıt, naylon ya da ipek ile kaplanır. Dengesini kazanması için kuyruk takılır. Uçurtmanın gökyüzünde süzülüşü, insanların yüzünde tebessüme dönüşür. Kim bilir ne hayallere sürükler insanları… Yaygın olarak İngilizce’de zarif yırtıcı kuş”çaylak” anlamına gelen “kite” olarak yer alır. Geometrik şekiller, hayvan figürleri, yöresel desenlerle yapılan uçurtmalar gökyüzünü reklendirir.

Herhangi bir apartman mutfağı işte. Tabaklar, tencereler, kirli bulaşıklar. Bu mutfağı ötekilerden ayıran tek özellik, duvardaki çiviye asılı duran yemyeşil naylon önlüktür. Rüzgârın hafifçe oynattığı perdelerden içeriye kaçamak göz atan, bu önlükten yayılan yeşil rengin o daracık, rutubetli, loş yere umulmadık bir değişiklik, bir güzellik kattığını duyar. Hemen onu giyecek olan, ona bürünüp ocak başında yemek pişirecek, patlıcan, köfte, kızartacak kadın hayal edilir. Bu kadın, yaşlı olamaz, çirkin olamaz, güzellik, iyilik gibi duygulardan yoksun olamaz. Bu yeşil naylon önlüğün içinde, olsa olsa genç ve sarışın bulunabilinir. Dudaklarında hafif bir şarkı. Ancak kendisinin duyduğu bir sesle söylediği alaturka bir hava. Çok kere kişioğlunun hayalleri kaba gerçeğe hiç uymaz, ama bu defa bütün hayaller yerindeydi. Çok sevdiği bir şarkı vardı. Hayal içinde akıp geçti bunca yıl bir gün gibi, en eski hatıralar daha henüz dün gibi.

Gelmeden önce içime ince ama beni sıcak tutacak şeyler ve kalın tabanlı bir ayakkabı giymemi sıkı sıkı tembihledi. Talimatlarına uydum tabi, burda kaptan oydu.

Sonra onun getirdiği kıyafetleri nasıl giyeceğimi anlattı bana. Belimi sıkıca destekleyen korse gibi ama robocobun belindekini andıran o acayip şeyi takınca kendimi nedense böyle savaşa giderken zırhlarını giyen şövalyeler gibi hissettim. Sonra benim için getirdiği montu giydirdi bana, montun, dirseklerinde, sırtında ve omuzlarında içten korumalar vardı, montu da giyince zırhım tamamlanmıştı. Ama giyinmem daha bitmemişti. Eldivenler, mask ve kask vardı daha, onları giymeden önce, bana uymam gereken kuralları hatırlattı. Kesinlikle bir tarafa eğilmememi, hareket edersem dengemizin bozulabileceğini söyledi. Bir sorun olduğunda ona dokunacak ve başparmağımı aşağıya eğecektim, o zaman duracaktı. Ayaklarımı kesinliklikle yere koymayacaktım. Ve o hızlanacağında bana dokunacaktı, o zaman daha sıkı tutunacaktım. Tamam dedim, asker selamı verip, bayağı havaya girmiştim. Bir yandan daha önceki deneyimlerimi düşünüp çok zevkli olacağına inanıyor, bir yandan da daha öncekilerle kıyaslanamayacak kadar güçlü bir motor olduğu fikri beni korkutuyordu. Tamam o zaman dedi, lütfen küpelerini çıkart, saçlarını topla istersen. Saçlarımı elleriyle topladı, bana gülümsedi, hazır mısın? Evet dedim, o zaman maskeni benim gibi tak. Taktım, ama o düzeltti yine, sadece gözlerimiz gözüküyordu. Banka soymaya mı gidiyoruz dedim, gülümsedi.. Kaskı nasıl takacağımı gösterdi, kafamdan geçmeyecek sandım, koca kafalı bişi diilim ama, neyse geçti. Ben bunun içinde durabilecek miydim? Kapalı yerlerde fazla kalamazdım, ama güvenlik için gerekliydi. Kaskımın alttan kilidini beceremeyince, bana yardım etti, nasıl görünüyordum acaba? En son eldivenleri giydim ki, eldivenlerde korumalıydı ve birine çok güzel yumruk atılabilirdi. O atladı önce motora, bana nasıl bineceğimi anlatmıştı, ya binerken onu devirirsem, bazen sakarlığım tutar. Talimatları hatırladım ve bana atla demesini bekledim, bu arada ne hoş gözüküyordu motorun üzerinde. Motoru çalıştırdı, atla dedi, evet başarmıştım, binmiştim.

(*-Cevapsız kalmışlara…)

Nice zaman önce geçmiş kervanın, silik izlerini takip ederek geldim bu Han’a… Elimdeki kahverengine çalan yaprakları ve önceki okuyana ait, önemli paragraflarına notlar düşülmüş, içindeki yazılanlara inat, üç bilemedin beş solukta okuna bilecek bir kitapla. Son yolcunun bıraktığı izler, devrilmiş tabure ve tozlu masanın üzerinden gülümsüyor, gelmemden rahatsız olan şimdiki konuklar örümcekler ve fareler iyice uzağıma sinip hoşnutsuz gözlerle seyre koyuluyor… Neresi olduğunu sorma bana. Biliyor muyum sanıyorsun? Hiç bir şey bilmiyorum aslında. Neden bu çölde olduğumu, kaç zaman olduğunu yâda kaç yaşam daha göreceğimi mesela… Bilmiyorum. Bilmekte istemiyorum nasılsa…

Ah! Unuttum… Zamanın koyuluğuna, ağdalaşmış günlere ver unutkanlığımı, kusuruma bakma. Sana da “Merhaba” Dediğin gibi. Gitmedim aslında. Buralarda gibiyim. Belki de değilim. Yeni bir “ad” vermişler sana. Ben beğenmedim. Ama “Merhaba”n iyi geldi. Bunu rahatlıkla söyleye bilirim. Başka şeylerde söyleye bilirim sana. Bunca geçen zamanda merak ettiklerin, yâda sadece benim fikirlerim…

Güneş enerjili araçlar her geçen gün hayatımıza biraz daha giriyor. Güneş enerjili tekne tasarımlarıda bundan nasibini alıyor. İlk üç tekne nehirlerlerdeki tekne turları için tasarlanan yapılar.

Rüzgara kapılmış gidiyorum ben…

Mümkün mü? 2 yanımı da alıp gitmem… O kadar soyut olabilir miyim?Hayal ederken bile şu an yaptığım gibi onu gerçeğe dönüştürme çabam, herşeyin illa bir gerçekliğe kavuşması gerektiğini vurgulamıyor mu zaten? Hayallerimin amacı gerçeğe ulaşmaksa;ya da her hayalin sonu gerçekse, güzel olan hayal değil de sonsuzluk,sınırsızlık olsa gerek. Sonu yok çünkü hayal kurmanın. Özgürlük güzel olan yani.Özgürce düşün ve özgürce sınır koyma işte. Nereye istersen oraya git,anında, yanına iki kanat almayla biter iş. Ve bir gün gerçekten de git. Ve bir sonraki gerçeğe devret bir sonraki hayalini… Güzel olan gerçek mi yani bir de şimdi? Yani,güzel olan özgürce bir gerçek olsa gerek.