Öğlen dün yapmak istediğim şeyi yaptım tek başıma bir kafede oturdum, etrafı seyredip hiçbirşey yapmayacaktım, ama anladım ki ben hiçbirşey yapmadan duramıyorum, birkaç dakika etrafa baktım, cafenin apartmanların arasındaki küçük bahçesine yeşilliklere baktım, orda ağacın dibindeki kediye, sonra cafede oturanlara göz gezdirdim. Bir kadın tek başına gazetesini okuyordu. Biraz ilerde 5-6 genç sohbet ediyorlardı. Arkamda iki kız kardeşdi sanırım çok benziyorlardı, diyet sandiviç adı altında satılan kocaman ekmek arası yemeklerini yiyorlardı, ikiside oldukça iri kızlardı. Birşey yapmadan duramıyordum öyle durup sakince düşünmek bana göre değildi, çantamı karıştırdım, çukulatalı sigaramı buldum, yaktım. Kitabım gözüme çarptı, kitap okurken düşünebilirdim, hem birşey de yapıyor olacaktım. Kahvemden koca bir yudum aldım, kreması, çukulatası çok hoş idi. Caddeye bakan kısma otursaydım keşke dedim, amaan zaten yarım saat oturacaktım. Alafortanfonik bir mekandı burası evet, sevgili arkadaşımın kullandığı bu deyim tam buraya göreydi:) Evet ama buralarda gidebileceğim öyle sıradan bir çay bahçesi yoktu malesef, mecburdum buraya girmeye. Peki tamam itiraf ediyorum seviyorum alafortanfonik mekanları, oldu mu?
öğle tatili hakkında tüm yazılar
Park
pilli pati | 15 November 2007 00:59
.
.
‘Rüzgar şehri’nde, kafamda hüzün yüklü ayrıntılarla yaşadığım bir haftasonunun üzerinden henüz pek fazla zaman geçmiş değil ve ben şimdi baştan “Topu kim uzağa atarsa, gider o alır, tamam mı?” diye kararlar veren iki küçük çocuğun oradan oraya koşuşturdukları bir parkta, mavi bir çamın altında, boyaları dökülmüş bir bankta öğle tatilimi geçiriyorum.
Nedense farkına vardığım tek şey; herşeyin geçmekte olduğu!
