Bir insan düşünün…
O, hayvanları çok sever. Öyle sandığınız gibi sevmek değil. Yolda, sokakta gördüğü her kediyi kucağına alır sever. En azından başını okşamadan geçmez. Televizyondaki yarışmalarda hayvanların işkence unsuru olarak kullanıldığını gördüğünde deliye döner. Hayvanları ayırt etmeden sever. Ayı da, kuş ta, kertenkele de aynıdır onun için. Hatta yolda üzerine yapışan minik böcekleri silkelemeye çalıştığınız zaman elinizi çeker, ‘sen üstümü temizlemek istiyorsun ama yavaş ol, onları öldürebilirsin’ bakışı atar ve nazikçe tişörtünü sallar, onlarda uçar giderler. İşte böyledir onun hayvan sevgisi.
O, insanlar tarafından çok sevilir çünkü yüzünden hiç eksiltmediği bir gülümsemesi vardır. Herkesde yoktur bu gülüş, gidip koşup sarılasınız gelir. Bütün sıcaklığı gülümsemesinden fışkırır.
O, kincidir. Kin tutar ve öç alır. Bu en kötü huylarından biridir. Gerekirse 40 yıl bekler öcünü almak için. Onun için hayatta herşeyin bir karşılığı olmalıdır. Eğer birisi canını yaktıysa onun da canı yanmalıdır. Hatta 10 katı şiddetinde yanmalıdır. Kin ve öcün ne kadar gereksiz olduğunu anlatamazsınız ona.
O, paragöz değildir ama hırslıdır. Hep daha iyi yaşam standartlarında yaşamak ister, bunun için uğraşır. Şu yaşa geldim, bu yaşa geldim diyerek bir şeyleri kabullenmez. Ama parasını sizinle sonuna kadar paylaşır. Cebinde son 10 ytl varsa bilin ki ihtiyacınız varsa size verir düşünmeden. Hatta 7 ceddi sülalesine geri dönmeyeceğini bilerek hep para gönderir, yardım eder.
O, sevgiden aşktan pek anlamaz. ‘Ben tüm kadınlara karşı aynıydım’ diyerek zaten genel sevgisiz tavrını ve karakterini ortaya koyar çekinmeden. Kimseye kendini özel hissettirmez çünkü belki de bunun karşı tarafın eline verilmiş bir koz olduğunu düşünür. İşin kötü tarafı sevgiyi sonuna dek hak eden kadına da hayatına giren her sıradan kadına davrandığı gibi davranır.
