Çocukken yaşadığımız en büyük problemlerden birisi anne bakkala yolladığında hep +abuksubuk şeyler -gerekenler şeklinde geri dönmemizdi ki daha sonraları sırf bu yüzden kalem kağıt kullanmaya başladık. Genelleme yapıyorum zira burada 1100’ün üzerinde alışveriş listesiyle sağlam bir koleksiyon oluşturulmuş.
Hala hayatını sınıflarda sürterek geçiren şanslı azınlık için ömür törpüsü “yazı kalitesinden ödün vermemek için tombo uç kullanmak – kutusu beyaz kalitesiz uçlar kullanıp üstlerine kopya yazmak” ikilemi artık tarihe karışıyor. 7,5 dolana aldığınız kalemin bir tarafından not kısmı çıkıyor, isterseniz plastik kaplı tarafına kalıcı notlar alın, isterseniz normal tarafına kurşun kalemle yazıp sonra silin. Tabii telefon defteri olarak da kullanabilirsiniz ama telefon defterinizi gizlemeniz gereken durumlar, kopyanızı gizlemeniz gereken durumlardan daha az karşınıza çıkacaktır.
Kalem dedi, kalem düşüncelerin ta kendisi… Hepsi ondan çıkmıyor mu ? Kalemle, kağıdın teması değil miydi yüzyıllardır insanları kendine bağlayan fikirleri bulan, onları öldüren, kimilerini yaşatan. Bir karalama, bir imza, bir nokta ve bazen bir kalemin kırılmasıydı insanların hayatlarını değiştiren. Bir mektupta gizliydi tüm aşk hikayeleri ve yine kalemle kağıdın dansı anlatırdı herşeyi. Keramet kalemde miydi yoksa kağıtta mıydı? Kağıt hep boş beklerdi, kalem olmasa duygularını dökemezdi belki de. Ama kalem bazen duvarlarda, bazen sıralarda bazense kirli bir araba camında ortaya çıkardı. Bazen buruştururlardı kağıdı, bir kenara atarlar, kalemle kağıdın dansı yarım kalırdı. Kimi zaman alalacele dans ederlerdi, yaz yağmuruyla toprağın dansı gibiydi bu, çabuk, içten ve derinden…
