bildirgec.org

Sizlerle paylaşmak istediğim enteresan bir anım var. Ben mahallemizdeki sokak köpeklerine hemen hemen her gün bir saatimi ayırarak yiyecek götürüyorum. Mahallemizdeki kasap, fırın ve bir iki restoran ile konuştum ve bana artan ekmek ve kemikleri veriyorlar. Bende onlara götürüyor ve yakınımızdaki açık yeşil alanda veriyorum. Sokak köpekleri dediğime bakmayın. Onlar benim çocuklarım gibi. Hepsinin bir adı var. Hepsini çok seviyorum. Onların yanında huzur buluyorum, hafifliyorum. İçim ısınıyor, sevgiyle doluyor. Bir gün, hatırladığım kadarıyla bundan üç dört sene önceydi, yiyecek taşıdığım pazar arabası ağzına kadar doluydu. Üstelik ayrıca büyük çöp torbası büyüklüğünde bir torbanın neredeyse tamamı da fırının verdiği ekmekler ile doluydu. Ağaçlık yol kenarından yürüyordum. Fazla insanın geçmediği bir yoldu. Kalabalık olmayan, sakin bir yol.

Ve bir gün mutluluğu arayan insanlar bir araya toplanırlar. Herkesin bir derdi vardır, yüzleri asla gülmez ve mutluluk sanki onlara çok uzaktır. Ama yinede mutluluğu aramak için yola çıkmaya karar verirler. Gitmedikleri ülke kalmamıştır nerdeyse ama bir türlü aradıkları mutluluğu bulamazlar. Aslında mutlululuğun tek bir gülüşte olduğunu bilmezler.

İçlerinden biri derki “O zaman mutlu insanlara bakalım ne yapıyorlar? Nasıl mutlu oluyorlar?” der.

Mutlu insanları gözlemlemeye başlarlar.. Hepsinin yüzü gülüyor, neşeyle kahkaha atıyor, sanki dünya umurlarında değil gibi davranıyorlardı. Bu insanlar ne çok zenginlerdi, ne de dertsiz insanlardı. Aslında hepsinin bir dünya derdi olmasına rağmen hayata gülüp geçebiliyorlardı. Birde kendilerine bakarlar, hiç gülmediklerini ve hep söylendilerini fark ederler. Aslında mutluluk yanı başlarındadır. Hatta mutluluk tam içlerinde, kalplerinin tam ortasındadır. Nasıl farketmediklerine şaşırırlar, halbuki ülke ülke gezip mutluluğu arayacaklarına kendi kalplerini dinlemeyi bilselerdi mutluluğun yalnızca sevdikleriyle birlikte olmak ve kalplerindeki sevgi olduğunu anlayacaklardı. Geç de olsa bunu anladılar ve mutluluğu arayan o insanların küçük köyünde gülüşmeler, kahkalar ve şenlikler yükseldi. Her yıl mutluluk şenlikleri düzenlediler ve doyasıya eğlendiler. Ve o günden sonra mutluluğu kalplerinde yaşamayı öğrendiler……

Kadının birilerini mutlu etme huyu vardı..
Bu gün öyle bir gündü..Şehirdeki işlerini bitirmek üzere evden ayrıldı. Cüzdanın iyilik köşesine, o küçük altını yerleştirdi.

Acaba onu almayı kim becerebilecekti. Durup dururken birine verse, o kişi hiç ihtiyacı olmayan biri olabilirdi. Karşılığında biraz emek ve çaba gösteren birine vermeyi daha uygun buluyordu. Bir otel cafesinde kahve içecek, bozukluklarla beraber onu da verecekti. Sonra adam ya da kadın avucunu açtığında bu parlayan şeyin bir sihir olduğunu düşünecek ve nereden geldiğine akıl erdiremeyecekti. Düşündü, altının değerini sadece sarraf anlardı ama olsun. Vazgeçti bu hiç heyecanlı değildi.

Geçen yazımda değerimizi düşüren şeyleri belirtmiştik, hayata hep olumsuz yönden bakmayalım, ara sıra elimizde olmadan yaptıgımız şeylerle her ne kadar değerimizi düşürsek te, yükseltecek o kadar erdem var ki, ik bunları hayatımızın parçası yapmak, istemeden, bilmeden yaptıgımız kötü şeyler olabilir ama bu iyi şeylerin olmamasını gerektirmez.

Özür dilemek mesela, özür dilemeyi sevmezdim küçükken, utanırdım, nefret ederdim, özür dilersem rezil olacagımı zannederdim. Oysa ne güzel bir şeymiş özür dilemek, kırdıgımız her insanı bu şekilde kazanabiliriz. Hatta ben helallik bile istiyorum.

http://www.milliyet.com.tr/Yazar.aspx?aType=YazarDetay&KategoriID=24&ArticleID=1119130&AuthorID=60&a=Ece Temelkuran&b=Kafa yaran defter&ver=45

http://84.16.230.125/k/res/2007/11/20071103_648582_1194081981_wc83.jpg

Yağmurun şiddeti gittikçe artıyor, kadın gece atılan tokatın halsizliğiyle, yağmura bakıyordu..Herşeyde bir hırs, karşı konulmaz bir kin vardı, doğada bile..Yağmurun şiddeti onu yediği tokattan daha çok acıtıyordu.

Geçmişini düşündü, ve kendine verdiği sözleri..Bir gün acı çekerse eğer, hayatının en mutlu olduğu günlerini not edip, acı çekme anında okuyacaktı..Kadın kendini teselli etme yöntemlerini daha küçük bir kızken bulmuştu..Kadınların mutsuz olduğu bir ülkede bir tek o mu mutlu olacaktı..

Her sabah yeni bir umuttur insan hayatında. Sabahın ve gündüzün simgesi ışık, ışıkla özdeşleşen kavramlar ise hayat, mutluluk, umut, iyilik ve belki de tüm güzelliklerdir. Akşam ise gecenin ve onun simgesi karanlığın başlangıcı gibidir sanki. Yepyeni bir enerji ve taze umutlarla başlanan bir günün, karanlığın habercisi gün batımına kadar olan kısmında yaşadığımız erime süreci midir akşamüstü melankolik halimizin sebebi? Yoksa güneşin batışındaki romantik tablonun etkisi mi? Az sonra karanlıkla beraber basması muhtemel depresif havanın bir ön hazırlığı da olabilir. Evet gerçekten de gece bize bazen depresif bir hava verebilir. Çünkü karanlıkla özdeş kavramlar ölüm, keder, düş kırıklığı ve kötülük, gecenin hakimiyetinde nüfuz eder iç dünyamıza.

Bir kalem pilin negatif ve pozitif uçları gibi düşünüyorum gece ve gündüzü. Kutuplar arası potansiyel farkı besliyor adeta hayatımızı. Kutupların her biri gece ve gündüz gibi. Manik depresif ruh hali dedikleri belki de bu gece-gündüz döngüsüdür. Her mutlu zamanı dengeleyen mutsuz bir trend mutlaka gelecektir. En dibe vurduğumuzda ise en bilge olanlarımız bilir güzel zamanların yakınlığını. Gece ve gündüz bunun için vardır belki de. Mutluluk dolu günlerimizde her gece, ölümü hatırlatır bize. Uzun soluklu umutsuz dönemlerde ise her yeni doğan güneş yaşam verir içimize. Budur işte gece-gündüz döngüsünün dengeleyiciliği. Aynı haletiruhiyede uzun süre takılıp kalmayın diye.

“yaşamak için yaşatmak gerek” sloganıyla yola çıkan yaklaşık 20 ailenin bayanlarından oluşan ve kendilerine reçel anneler diyen bu topluluk, emekle yoğrularak şekillendirilmiş iyiliklere dair güzel bir örnek oluşturuyor. ilk başta bir aileye yardımla başlayan bu grup, yardımseverlerin de desteğiyle şu anda 12 ailenin kira, erzak ve kömür masrafını üstlenmiş durumda.

badem şekeri

Faili Mechul Kıyak adı altında başlayan bir hareketten bahsetmek istiyorum. Aslında bu hareket anlatılmaz yaşanır tarzında birşey.

Faili Meçhul Kıyak

Çıkış noktası iyilik ve yardımseverlik. Fakat temel amaç yardımı yapan ile yardım edilenin birbirini tanımadan sadece Faili Meçhul Kıyak kartları ile iletişim kurması.

http://www.fikiratolyesi.com/2009/02/27/faili-mechul-kiyak/