2 bütün pide ve bir o kadar da dilimli ekmek!” dedi hışımla içeri giren anneannem.Kızgınlığından cümleyi tamamlayamadı.
“Ne oldu hayrola?” dedim.Anlattı.Zaten ben sormasaydım da anlatacaktı.
Evdeki kullanılmış kağıtları az ilerdeki kağıt çöpüne atmaya gitmişti.Dün akşam evinde 10-15 arkadaşına iftar yemeği veren komşumuzun oğlunu elinde poşet ,poşetin içinde ekmeklerle görmüş.Ne yapacağını sorunca ,gittiği istikametten de anladığı üzere , çöpün yanına koyacağı cevabını almış.Yani “çöpe atacağım” ın masum hali.O an bişey diyememiş yaşadığı şokla.Kadıncağız dönmüş gelmiş bir telaş,bir sinir.”Ah napsam şimdi ?” dedi durdu gün boyu.
Aynı şoku ben de ev arkadaşım sandviç yapmak için kestiği ekmeğin içini çıkarıp gözlerimin önünde çöpe attığında yaşamıştım.”N’oluyo!” deyip atmıştım elimi çöpün içine bir hamleyle alıvermiştim ekmeği.Allahtan ki çöp diye tanımladığımız nesne kova değil de temiz poşet,ekmek de o poşete atılan ilk çöptü de kurtarabilmiştim.Hanımdan aldığım cevapsa” ben sevmiyorum ekmeğin içini” gibi düzmantık bir savunmaydı tabi ki.
Şimdi sesleniyorum ey hafif sakinleri ve sakin olmayanları.Özellikle de ekmek atanlara sesleniyorum :
Ekmek atılmaz!Olur da küflenir o zaman atarsınız.Ama ekmek küflendirilmez de.Ekmek küflenmeden bir çaresine bakılır.Zira onu bulamayanlar bir hayli fazla dünya üzerinde.
Yapılan israfın boyutu işte burada ortada:
