Sevgili okurlar yazıya başlamadan önce sizlere yazımı açıklayım. Bu yazı bir dergide okuduğum ve hoşuma giden bir yazıdır ve sizlerle paylaşmak istedim.
Afrika’nın güneyinde küçük bir havalimanında babamla vedalaştık. Birkaç yakın dostuyla birlikte, en sevdiğim yerlerden biri olan Bostovana’daki Okavango Deltası’nda beni ziyeret etmişlerdi. Babamla hep yakın olmuşuzdur, ama onu uçağa bindirirken nedense daha bir duygusal göründü gözüme. Beni çok sevdiğini, birbirimizi daha sık görmryi umduğunu söylerken gözleri doldu. yakında eve döneceğimi söyledim. Gülümsedi ve uçağa bindi.Hemen annemi ve kız kardeşimi arayıp, yolunda gitmeyen birşeyler olduğunu söyledim. Safari turunda sık sık kafası karışıyor, konuşurken sohpetin ucunu kaçırıyordu. Sanki orada değildi. Bir akşam konuşurken babam, tüm dünyayı gezmiş, coğrafya uzmanı olan babam, İsviçre’de annemle on kezden fazla gidip köyün adını hatırlayamadı.Annem babamı alıp testler için bir nörologa götürdü. Konulan teşhis demanstı; büyük olasılıkla Alzheimer. BU tür durumlarda çoğunlukla olduğu gibi umutsuzluğa kapılan kişi annem oldu. kısa süre sonra annemede kanser teşhisi kondu. Ve altı ay sonra annem artık yokyu…Kız kardeşimle birlikte, hayatımızın en zor kararını vermek zorundaydık: Babama, hak ettiği bakımı nasıl sağlayacaktık? Kız kardeşimin evine neredeyse beş kilometre mesafede, demans hastası kişilerin bakımında uzman, dört dörtlük bir tesis bulduk. Babam önce direndi, sonra oraya yerleşti. Bir gün onu aradığımda, yeni bir sarı Mustang alacağını ve öğleden sonra annemle arabaya atlayıp beni ziyaret edeceklerini söyledi. Asla gerçekleşmeyecek planlar yaptığını duymak içimi burkuyor, ama sonra hayali bir dünyada, çok sevdiği eşiyle yaşamak onu mutlu ediyorsa hafıza kaybı belkide o kadar kötü birşey değildir diye düşünüyorum. Babamın hastalığını kabullendim, onunla geçirdiğim her an benim için çok değerli….
