Gönül bugünde meftun sana
Yetim gecelere gebe kalmış gündüzlerim
sen olmayınca neyleyim bi başıma
Ah çekmektense
SENİ SEVİYORUM demek tercihimdir sana
Ey ! ay, yıldızlar şahitsiniz ne kadar sevdiğimi
İçip içip size sorduğum sevgiliyi
Neylersin gönül işte
Gönlüme hergün bir gül dikiyorum senin için
adını sevgi bahçesi koydum
görünmez duvarlar ördüm her yana
kapında sıralansa da bülbüller
sen bir beni görürsün
sakın seni hapsettim sanma
sevgi hangi gönülde kalır zaraki
kalırsa gönüllü kalır
tedirginligim korkudan çaresizlikten
hazan zamanı geldiyse ne gelir elden
SENSİZ GÜNLERİMİ SAYAMIYORUM,
YERİNE KİMSEYİ KOYAMIYORUM,
GÖNLÜMDEN BEN SENİ SİLEMİYORUM,
BEKLERİM SEVDİĞİM DÖNERSİN DİYE .
GEÇMİYOR GÜNLERİM BİR TÜRLÜ SENSİZ,
BİTMİYOR BU ÇİLE SEVGİLİM SENSİZ,
CENNET BİLE BANA ZİNDANDIR SENSİZ,
BEKLERİM SEVDİĞİM DÖNERSİN DİYE.
BEKLERİM SEVDİĞİM DÖNERSİN DİYE,
BELKİ BU HALİMİ GÖRÜRSÜN DİYE,
DERDİME BİR ÇARE BULURSUN DİYE,
BEKLERİM, BEKLERİM, BEKLERİM SENİ…
(bozoklu)
Çatışma iki özne arasında gerçekleşen ve bir amaca yönelik olarak diğerine üstünlük kurma amacı taşıyan bir durumu ifade eder.Çatışma,hayatın doğasındaki diyalektiğin bir sonucu olarak da düşünülebilir.Sıcak-soğuk,artı-eksi,siyah-beyaz,gece-gündüz v.b. evrenin yaradılışındaki dualist yapılar sonucu ortaya çıkan karşıtlıklar bir anlamda çatışmayı ifade etmektedir.
İnsanoğlunun kimliğine işleyen,bir takım karşıtlıklar, bütün ilişkilerinde varlığını sürdürür. Kişiler her konuda aynı düşünmeyebilir, aynı duyarlılığı taşımayabilir, aynı müziği sevmeyebilir, kısaca hayata açılan pencereleri karşı cephelerde bulunabilir.
Gel keyfim gel. Zamanın hiçbir şeyi değiştirmeyeceğini onu ilk kez gördüğümde anlamıştım. Onun bambaşka olduğunu ilk gördüğümde anlamıştım.
Öyle şeyler vardır ki, somut kavramlarla açıklamak mümkün değildir. ‘Neden?’ dersen, yanıtını çok da esaslı açıklayamam. Hani küt(!) diye hissedersin ya. Birden bire duyulan bir his sadece.
Kutsal ağacın tohumları onun üzerine kondu durup dururken ve ben onun farklı çok çok farklı olduğunu çok çok içlerden anladım. Susmak ve hissetmek zamanı. Huzurun adı bu.
Bu havadisler yalın ayak çöllerde,
Yayılır dünya alemin diline,
O, nurdan bir top olup,
Uzanır herkesin gönlüne.
Sadeliğini hayatın eşitliğine bağlar,
Okundukça, dinlendikçe ayın ışığı parlar,
Sonra dönüp semada,
O nura döner yüzler.
Sularsın gönül nuruyla sevgilinin,
Yanan gönüllere buz olup konulursun,
Dar vakit gelir ferahlatır,
Sonra kendi yoluna konulursun.
Vakit hiçbir zaman geç değil,
Asıl önemli olan gönül birliği,
Ne isterse gönül, onu yaparsın,
İsterse önünde taştan dağlar olsun.
Tam da ihtiyacım olduğu anda geldi. Tam da yapayalnız olduğumda, iyice düşkünleştiğimde, bir kenera itiliverdiğimde geldi aşkınız. İnsanoğulları arasında en sefil, en zelil olduğum anda yakıp kavurmak için imdada yetişti. Daha düşkün bir anımda yakalayamazdı. Bir başıma, soğuk odalarda battaniyelere sarınıp ısınmaya çalıştığım, akşamları karnımı ucuz yollu ekmek ve margarinle doyurduğum, çayla keyfettiğim anda. Yaz aylarının bomboş tozlu meydanlarında, terli şaşkınlığında; karla kaplı yollardan geçerken gördüğüm köy evlerinin ıslak damlarında, kömür kokan bacalarında aşkınızı kokladım. Su alan pabucumun içinde üşüyen ayaklarımı sesinizle ısıttım. Ah, o sesiniz; sizin sesiniz.
İstanbul bir derya, siz o deryada bulduğum gençliğimdiniz. Yollarda kurduğum düşlerdiniz. Uykusuz aldığım yollarda. Savrulan karda beklediğim saatlerdiniz. Kızarmış burnumun, gözlerimin, kısılan sesimin, soğuktan moraran ellerimin beklediğiydiniz. Siz yollardaydınız.
Siz karnımın açlığını, uykusuzluğumu, sefilliğimi, yapayalnızlığımı okşayan bir şiirdiniz. Ah siz…
benim bizi, seni kazanmak için harcadığım emeğin
daha fazlasını
sen beni ve bizi kaybetmek için yapıyorsan eğer
ve ben
olmam gereken bir yerde bulunmak için
kendimi zorladığım hissini atamıyorsam yürekten
seni daha fazla sevmek için daha ne kadar çabalayabilirim ki
canımı acıtsa da, kırsa da tutunduğum umutları böylesi
bana yakışan efendice bittiğini kabullenmektir
saygısızlık etmek, küfretmek, isyan etmek değil
yaşanan güzelliklerimizi, paylaşılan anların anımsaması avutur kırgınlıklarımı yokluğunda
düşlediğim seninle sona erecek bir yaşamaktı
seninle yaşlanmak
kaderimin efeliği mutluluğu ürkütünce yine
hayallerim ansız ve bedbaht bir yitikliğe büründü
bundan sonrası yaşamak ağır ve zor
muhasebesizce yaşamak isterken
hayata bu kadar borçlanmak ve nihayetinde umutsuzluk
Hayatımda laf kalabalığı yapma;
Bilirsin Laflar hava da kalır hep.
Boş boş konuşup da canımı sıkma,
Zaten bu aralar kötü ya her “şey“…
Bir de sen varma üzerime;
Biraz olsun ANLA…
Kimse sana gelmez, sen ona gitmedikçe,
Ve gitme zaten seni istemeyene.
Sus biraz sus,
Anladın mı gönül?
gücün son zerresi ne demektir bilirim.. yaşamak dediğin yolculukta geçtiğim yollarda ardıma bakmam, çünkü gölgemden asla korkmam..
bildiğimi unutmam, acımı dillendirmem, kırgınlıklarım var elbet ama kine yer yoktur gönlümde.. eğer elini tuttuysam asla bırakmam.. eğer sevdiysem dilimde olmaz hiç hislerim, yüreğimi veririm, gerekirse canımı, kanımı hatta yeri gelirse son nefesimi sevdiceğimin uğruna, sevmek uğrunda…
düşler kurduğum doğru, hayallerimin olduğu da ama hala yaşıyorum. çabalarım var, gayretim… gözlerimden yaş akmadı nice senelerdir vicdansızlığımın eseri değil şefkatimi kötülerin kötülüğü karşısında hala yitirmemiş olduğumdan, bir de yaşanmışlıkların hediyesi gönüldeki o derin yaralardandır, nicedir öylece gözlerimde donakalmış yanaklarımdan aşağıya dökülemeyen göz yaşlarımın, ağlayamamamın sebebi…
