Kendi kendime olmak içimi burktu birden bire, acıttı hatta… Adının sensizlikle harmanlandığı, ürktüğüm, incindiğim, kırıldığım, korktuğum bu duygunun adı yalnızlık mıdır ey tanrım! Eğer ta kendisiyse lütfen söyle ona bir daha çalmasın benim kapımı zamansızca, acıtmasın ruhumu bir daha her istediğinde. Kendine mesken tuttuğu, canımdan çok sevdiğim evimden de taşınmam için çok zorladı beni bu aralar. Ama olmadı işte, yapamadım, yapamayacağımda. Dedim ya ben evimi çok sevmiştim. Hem bıkmamış mıdır benimle uğraşmaktan bu kadar işinin gücünün arasında?Yalnızlıkla ilk tanışmamı bir ceylan ürkekliğinde yaşadım bu evde. İçtiğimiz iki dublede yaşattığım, şişelerin dibinde aradığım bizi, çoktan kaybetmiştik değil mi… Birbirimize en masum halimizle fısıldadığımız iki çift söz, başka kulaklarda çınlayalı epey zaman olmuştu öyle mi? Unutmuşum işte… Nasıl süzülüp gizlice girdi hatıralarla yaşattığım bu eve yalnızlık… Geçmişe dair şereflice akıttığımız gözyaşlarıyla silerken başucumdaki fotoğrafımızı, korkarak akıyor şimdi gözyaşlarım…
