Söylerlerdi de inanmazdım..
İstanbul’dan Samsun’a seyrediyoruz. Hususi otomobille,, Haftasonu gidip dönmek maksadıyla, iş icâbı gidiyoruz. iki kişiyiz vaktimiz kısıtlı ve kıymetli olduğundan, zaruri ihtiyaçlar dışında durmak yada duraklamak gereksinimi duymuyoruz. Yiyecek, içecek ve yasak olmasına rağmen nikotin ihtiyacımızı araç içinde seyir halinde giderme uğraşındayız.
Sabaha karşı 4 civarı, Anadolunun güzide bir ilinden geçiyoruz. ihtiyaç gidermek aynı anda da elimizi yüzümü yıkamak için bir yer arıyoruz. Sonunda ilerde yanan ışıklar görüyoruz. Yol kenarında bir lokanta, büyük bir yer, duruyoruz. içeriye girdiğimiz de yeni açıldığını anlıyoruz. insanlar temizlik yapma uğraşında.. Zaten sadece bir otobüs ve biz. Otobüsün plakası arapça. Ve etrafından kalabalık insan grubu. Lokanta çalışanlarının konuşmalarından “iranlı” olduklarını anlıyoruz. Çevreyle fazla ilgilenmeden ihtiyacımızı giderip yola çıkma sıkıntısındayız. yarı uykulu!.. Ben önce çıkıyorum wcden aynanın önünde esmer adamlar, arapça konuşuyorlar.
Tuvaletin önünde küçük masa ve sandelyesinde sayıklayan bir amca var, yaşlı kısa boylu. Yaklaştığımı anlıyor ki sirkiniyor doğruluyor sandalyesinde.. Ne kadar amca diye soruyorum. Amca önce yüzüme bakıyor, el işareti ve çatpat olmayan arapçasıyla 750 binlirayı anlatmaya çalışıyor. Amcanın çabasına üstelemiyorum, iki kişiyiz diyorum 1,5 lirayı veriyorum. Olduğum yerde yoldaşımı beklerken, dışarıdan bir ses duyuyoruz,, “iranlı kalmaasınnn”, “otobüs gidiyorrr”.. amca tekrar sandalyesinden doğruluyor, önce aynanın önünde duran iranlılara ve sonra bana, eliyle direksiyon şekli yaparak) ve yine çatpat olmayan arapçasıyla otobüs kalkıyor demek istiyor.
-Amca ben o otobüsle gelmedim
diyorum. Amca önce duruyor bir kaç saniye baktından sonra
-siz onlarla gelmediniz mi oğlum
diyor.
-hayır
diyorum.
-sen Türkmüsün
diyor. Evet amcacım Türküm diyorum biz kendi arabamızla durduk onlarla gelmedik arkadaşımı bekliyorum hayırdır diyorum. Sonra..
Amca elini uzatıyor, gayet ciddi ve doğru bir iş yaparcasına bir tonla
-al oğlum o zaman beşyünbinliranı diyor.
tam anlamıyla şaşıramamışken bile, ne yaptığımın farkında olmadan amcanın uzattığı parayı alıyorum, elimde çevirirken kapıya doğru gidiyorum, tebessüm ederek yoldaşımı bekliyorum. o gelirken Aynanın önünde duran “iranlı”lar amcaya doğru yaklaşıyor ve soruyorlar, ve amca el işaretleri ve çatpat olmayan arapçasıyla yine anlatmaya çalışıyor..
yediyüzellinbinnn:)
iyiki diyorum ülkemde yabancı değilim:)
