“Debelenme bir dur” dedi Anka. “Nedir kendine ettiğin bu zulüm? Sevsene kaldığın yerden. Nedir seni bu kadar korkutan?”
Düğümlüydü dudaklarım cevap veremedim. “Anka beni bırakıp gitme” diyemedim. Boşluktayım. Mühür var kalbimde. Çözsem bir türlü çözmesem bin türlü. “Anka gitme diyemedim.”
“Kalmam yanında kör divane” dedi Anka. “Yapacakların kendinedir a budala sev biraz kendini vazgeçme ne kendinden ne sevdiğinden. “
Topraktayım ben. Yerin yedi kat dibinde.
“Kalmam yanında” dedi Anka. Sevdiğini haykırmadan kalmam. “Sevmek demek kendine acımak değil a berduş. A rezil, a rüsva.”
