“İyi başlayan iyi gider” diyor Kusturica.
Çok hoşuma gitti, çok. Artık seninle ilgili mottom bu aşkımmm, ruhum, ömrüm.
Senin beni sevmen hoşuma gidiyor. Hatta senin beni çok sevmen hoşuma gidiyor. Hatta sen beni birazcık az dahi sevsen cıngar çıkartırım. Tek bir gün için bile bu hakkın yok. Benim de yok. Her gün seni çok çok seveceğim. Sonsuza kadar beni çok, çok sev.
Ruhumun huzur kaynağı. Seninle yemek yapmayı sevdim. Şimdi her şeyi seviyorum. Evi toparlamayı dahi sevdim.
Hep merak ederdim neden evlilik aşkı öldürür derler diye. Cevabı çok basitmiş aslında…
Bir süre sonra evliliğin getirdiği sorumluluklar, geçim derdi, hele birde çocuk varsa onların büyümesi ve gelecek endişesi sanırım çiftlerin kendilerine zaman ayırmasına engel oluyor.
Sıkılmalar başlıyor, bir süre sonra beklentiler değişiyor. Kadın daha çok ilgi beklemeye başlıyor, evinde bunalıyor. Erkek işinden bunalıyor kendine yalnız geçirebileceği zaman istiyor. Bu arada tabi çevresindeki arkadaşları yada beraber olmayı seçtiği insanlardan etkilenerek heyecan aramaya başlıyor. Malesef ki onların heyecan dediği yanlışları kadınlar anlıyor. Gelgelelim sesi çıkamıyor, yapabileceği bir şey olmuyor. Maddiyat, toplumda diretilen dulluk baskısı engelliyor, mutsuz bir kadın sonunda da mutsuz aileler ortaya çıkıyor.
Tutkuyla bağlıyım sana. Her okuduğumdan bir şeyler çıkartıyorum: İlişkimizi nasıl geliştirebilirim diye ya da bunun için özellikle okuyorum. Altını çiyorum, kafama not ediyorum.
Gelecek planları yapıyorum, planları da ince ince ayrıntılandırıyorum. Seni nasıl sevdiğimi sana nasıl anlatsam? Benim seni nasıl sevdiğimi, benim içimde olmadığına göre ya da kalbimi kesip bakamayacağına göre tam anlamıyla nasıl bileceksin?
Seninle birlikte, tüm penguen belgesellerini,
komik kedi videolarını ve tüm muhteşem filmleri seyretmek istiyorum.
Tüm dünyayı gezmek, büyük sayılabilecek bir tekneyle okyanusla dünyayı bir daha dolaşmak, aylarca karaya ayak basmamak istiyorum. Bunu isteyen evet benim, ama seninle denizden korkmayacağımı sanıyorum.
Seninle partiler vermek istiyorum ve tüm arkadaşlarımızı çağırmak… Tüm güzel yemekleri sana yapmak istiyorum. Sabah kalktığımda neşeli sesin olsun istiyorum.
Işığım, hayatımın anlamı, sensiz uyuyacağım bir gece önümde. Sarılmadan ve kokun olmadan. Lakin Yüce Rabbim bizi birbirimize bağışlasın ve hep birlikte uyuyalım.
Saat 23.30 ama uykum geldi, hoş senin çoktan gelmiştir. Dün yanımda kalman bir parça merhem oldu desem yeri.
Sabah unutmamış bana poğaça almışsın ve yine kahvaltı hazırlayarak… Hem de sevgi dolu ve neşeli halinle.
Bense mahmurların mahmuru oluyorum sabahları, senin tam tersin. Seninle sabahları daha çekilir bir hal aldım, o ayrı. Sabahları çok çekilmezdim, çok.
Bazen görünmez oluyorum sanki. En çok da mutfakta öyle hissediyorum.
Salondan çocukların sesleri geliyor. Eşimin onların bağırışlarından bile daha gürültülü sessizliği…
Ben tabakları raflara dizerken, çıkan her tıngırtıda birbirimizden bir parça daha uzağa savruluyoruz sanki.
Yakın olduğumuz o zamanlarda sesler bu kadar büyümezdi. Bitmeyen bir müzik çalar dururdu içimizde. Tabakları dizmek ya da televizyonun başında uyuklamak aşktan bu kadar uzak düşürmezdi bizi. Cılız bir alevi sürekli körükler gibi durmadan bir hayali canlı tutmaya çalışmazdık.
Bu ev seninle evimiz oldu. Ben seninle çok çok daha mutlu bir insan oldum.
Aşkın yararları hayatımın dört bir yanında. Yanımda değilken dahi benimlesin. Her şeyden tat alır oldum. Piyanist notaların üzerinde dolaşıyor, benim ruhuma derman oluyor.
Ne alakası var diyeceksin. Notalar da hikaye, sen varsın ya, güzel ışığın var ya; ben mutluyum, kesinlikle mutlu.
”Het is gekrompen tijdens het wassen.”
Bu cümleyi aşkımız için kurdum, büyük bir ihtimalle anlayamayacaksın. ”Yıkanınca çekti” demek..
Geçen gün harika bir hırkamı çamaşır makinasına attım. Farketmeden açmışım düğmesini. Yıkandıktan sonra çekmiş, çocuk hırkası olmuş. Çocuğum yok ki giydireyim. Sağından solundan çekiştirdim olmadı, ağlamak istedim. Eskisi gibi giyemeyeceğimi anladım, yeniden düştüm yollara, aynısını almak için.. Bulamadım.
Aşkımız gibi.. Biliyorum ki, bulamayacağım ya da aldıklarım yakışmayacak üzerime, emanet gibi duracak. Aşk da yakışırmış insanlara, yeni kavradım.
Paramparça bir hayatım vardı…
Dağılmış duygular yıkılmış hayaller.
Umutsuzdum,boşvermiş ve mutsuz…
Yavaş yavaş girdin hayatıma,
Kırıklarım topladın,dağılmış duygularımı,
yıkık hayallerimi,gömdüğüm umutlarımı,
Yeniden yeşertti içimdeki beni…
Arkadaşımdın,dostum,sırdaşımdın sen benim.
Farketmeden sevdam oldun…
O karanlık,umutsuz dünyamdan çıkardın beni,
Kış gününde ölesiye üşürken,
Güneşim oldun bahara kavuşturdun…
Niye sevgiler, aşklar hep yalan… Tam güveniyorsun bağlanıyorsun en sonunda herşey sahte çıkıyor. İşte tam bu dediklerimiz niye hep bizi kandırıyor. Sevilmek bu kadar mı zor? Keşke hep çocuk kalsak da bu kadar yanmasa canımız. En zor olanda çok güvendiğimiz bir insanın bizi sırtımızdan vurması. Niye güzel aşklar fazla yok? Niye herkes ayrılıyor? Keşke sevdiğimiz kadar sevilebilseydik…
