Yaklasik bir haftadir hayatimdan uzak yasamisim. Kendi benligimden, kendi öz hayatimdan uzaklasmis, farkli alemlere dalmisim. Bugün silkinip kendi icime döndügümde yüregimi sikan birsey gördüm orda. Yüregimi, bir parca eti sanki biri ellerinin icinde sikmaya basladi benligimden uzaklastigimi farkettigim anda. Insanlarin degerleri vardir. Arasira kaybedip sonra tekrar bulduklari hayat felsefesi vardir. Digerlerini üzmemek icin girdikleri savaslar vardir insanlarin. “Canin ne istiyorsa yap kimseyi düsünme” diyorlar ya, bunun kimsenin hayat felsefesine yakismadigini düsünüyorum. Caninin istedigini yapip kimseyi düsünmemek sonunda dönüp dolasip caninin istedigini yapana carpiyor. Bir sarkinin “carpa carpa kendisi ögrensin” diye sözleri var. Artik carpa carpa mi ögrenirim kendimi yiyip bitire bitire mi bilemiyorum. Ben bir haftadir canimin istedigini yapiyormusum. Beni mutlu eden seyi. Bunu baskalarina ciddi zarar vererek yapiyormusum. Bugün farkettim. Duygusal yastigima gömülüp agladim. Ben bir kisiyi üzmüsüm feci. Haberi yokmus bu kisinin aslinda üzüldügünden. Ama üzdügümü bilse üzülürmüs. Bir kisiyi daha üzdüm. Kiyamadim bunlari yazdim. Sonra kendimi üzdüm. Üzdüm de üzdüm. Neymis efendim? Insan her aklina eseni yapamiyormus. Annem söyle bir söz söyler ama tam sonunu hatirlayamiyorum: “Deliyle velinin aklina düsen islermis…” gibi birsey söyler benim icin. Hic bu kadar aklima düseni yapmamistim. Hic bu kadar hem kendimi hem de baskalarini inciticek birsey yapmamistim. Bir hafta icinde huzursuz mu oldum. Evet oldum ama cok mutluydum. Kanatlanip ucucam sandim bir ara. Evet, yazim hatalairm var dimi? Varsin olsun. Varsin bir yazimda da klavyemi türkceye cevirip hafife yazi yolluyorum diye özenmeyeyim. Yine aklima düseni yapiyorum ama düzeltmicem bu sefer yazdiklarimi. Kalicak böyle .