bildirgec.org

bugün yine fena çuvalladım bakalım yarın delik deşik ettiğim çuvalları dükebilecekmiyim!!!bazen üzerimdeki yük beni asfaltın altına itiyor ve bazen onun altından çıkamıyorum.şimdi hala asfaltın altındayım berbatım!!!kimsenin göremedikleriyle konuşuyorum bazen,geceleri camda sigara içerken aslında orada olmuyorum.ben hep çuvallıyorum ben hep inişteyim.çocukluğumdan beri “hayatta inişler ve çıkışlar var” dediler ama benim yaşamımda çıkış hiç olmadı ve olmayacak aslında çıkşa izin vermeyeceğim.çok derdim var, kimseye anlatmak istemiyorum ve insanların bana dertlerini anlatmalarını istemiyorum.çevremde kimseyi istemiyorum çünkü insanlar beni sadece geriye doğru itiyorlar,benim hiçbir doğrum insanların doğrularıyla örtüşmüyor,insanlarla birlikteyken hep donuk hep mesafeli hep dalgınım.oysa kendimleyken ne kadar mutlu,huzurlu ve konuşkanım.hiçbir kız arkadaşımı yeteri kadar mutlu etmedim.evet etmedim ve bunu bilerek yaptım ve onlar benim için sadece bedensel olarak cardılar onların düşünceleri yada yaşamları beni hiç ilgilendirmiyordu ve sırf bu yüzden onlarla sadece benim istediğim zamanlar buluşup birlikte oluyordum.ki zaten onların hepsi normal yada toplumsal doğrularla yoğrulduğu için bana ve ilişki türüme alışamayıp gittiler.aslında onları yargılamıyorum ki zaten söylediğim gibi yaşamımda çokta önemli değillerdir onlar!!!onlar gidince yenileri gelir ama benim bu hasta yapım hiç değişmez bundan dolayıda hiç çalışmadan ve hiç sizin hayata atılma olarak gördüğünüz iş yaşamına girmeyeceğim.ben sadece alıp çantamı bir sahilde küçük kulübemde yaşayacağım.yada bir yerlerden küçük bir meblağ para bulup sahaf dükkanı açıp içinden hiç çıkmadan yaşayacağım.bütün gün kitaplar ve müzik beni insanların hırslı,kindar,ikiyüzlü… dünyasından kurtaracaktır.

Günler ve geceler aslında ne kadar uzundur biliyormusunuz ..İnsan kendi ile kaldığında daha farkına varıyor zamanın aslında o kadar hızla akıp gitmediğinin…Yanımızda ki dostlar mıdır zamanın o kadar hızla akıp gitmesine neden olan yoksa yaşamın kendisimidir bilmem ama bildiğim bir şey varsa arada bir de olsa insanın kendisi ile yalnız kalıp zamanı ve anı durdurmasının gerekliliğidir.Kendimizi o kadar kaptırıyoruz ki anlık telaşlara ve akıp giden o deli nehre ……Belkide korkuyoruz zamanı bir an olsun durdurmaktan ve karşılacağımız soruların cevabını kendimize verememekten…Ama nereye kadar bu korku ve kaçış….Günün birinde olmayacak mı bu nasıl olsa biz şimdi dur deyip kendimizi biraz olsun dinlemek için vakit ayırmazsak ve hatta buna cesaret etmezsek günün birinde ya bedenimiz bu emri verecek ya da ruhumuz. Ama o saatten sonra ne kadar sorulara cevap vermeye vaktimiz kalmıştır , ya da gerçek cevapları verip kendimizi tedavi etmeye hayatla yüzleşmeye cesaretimiz kalacakmıdır bu da ayrı bir tartışma konusu değil mi sizce de ??????Merak etmeyin bir ana dur deyip kendinizi dinlemey başladıktan sonra hayat normal akışında sizi bekliyor olacaktır. O her zamanki telaşesi ve hatta hızlı akışının içine sizi çekmek için büyük bir sabırsızlıkla bekliyor olacaktır.Bence herkes bir an önce o anı yakalamalı ve kendisi ile tanışmalı ve barışmalı hızla ve hoyratça harcadığı zaman içerisinde kazandıklarının ve kaybettiklerinin muhakemesini yapabilmeli……………………..