Aslında herkes kendisinde eksik hissettiği şeyler başkasında arar.Bulduğunda ya aşıktır ya da iyi bir dost.Mutludur da…Sevgi arar bazen bir umutla.Güven ister…Ama insanoğlu aslında şefkat bekler karşısındakinden.Sahiplenme ve sevildiğini hissettme…İşte o zaman kanat çırpabilir beklediği yolculuğuna.Karşısına demirden bir rüzgar çıksa da onu pamuk görür çünkü.İnanmak ister insan ve sonra güvenmek.Kim ve ne olduğunu önemsemeden kalbini ölçüp tartmadan bırakmak ister.Mutlu olmak ister insan.Kimin ne diyeceği değil,sevgiyi damarlarında nasıl hissettiği önemlidir.İnsan nefes aldığı müddetçe umut varsa,inandığı sürece de sevgi var…