…biliyor musun ne var, ben dün, hayır dünden önceki gece, intihar… yo aslında değil, bu çok başka bişeydi… yaklaşık 5-6 kilo kan kaybettim, sabaha kadar… kollarımı vücudumu kestim, bittiğim, tam anlamıyla uçtuğum an’dı… an’dı… ‘An’dı… Bu şekilde yavaş yavaş bitsin istedim bu…! Görmek istedim her an’ımı, durgunlaşmamı, ellerimin-ayaklarımın-yüzümün çekilmesini… beynimin uyuşmasını… bi ara nerdeyse oluyordu! , çocuklar uyandırdılar, izin vermediler, ben de onlara izin vermedim ama yanımda oldukları 9 saat boyunca kanı durdurmalarına…! Anlatılacak bişey olmadığını, ne kadar anlatsam da anlamını yitireceğini farkettim şimdi, yanından bile geçemeyeceğini…(-mi)
Nasıl büyük aptallık-tı sonrası, hastane, salak insanlar, sorular, dert anlatma çabaları! Bir kez daha boğuldum, daha çok orada!- 40 dikiş mi dediniz, bütün yaralarımı bu dikişler mi örtecek yani(? ? ?) ! ! ! !- (?)- Bu aptallık! ! ! Aptallık bu! ! !- Bunu kendiniz mi yaptınız, yoksa…(?) !- Size ne? !- Şey, zabıt….- Susun, tamam! Kendim…, evet ben, evet EVET EVEETTT! ! ! !…Athena’nın son şarkısı: ‘AN’ : Oradaki klarnet solo… Bugünlerde, o namedeyim. Dinle, anla benim için olur mu(?) Daha fazla yazamıyorum, üstelik yaralarım acıyor, tansiyonum.., bi insan kaybettiği kanı kaç günde toplar(?) ! Ya diğer şeyleri… İmkânlı değil.., olanaksız! … Daha fazla yazamıyorum, gitmeliyim, gitmeliyim… Ağlamalıyım! …