Ölüm anımı hatırlamam bazen gerçek bir başlangıç olabiliyor.Böyle başlıyor bütün hikayeBu yüzden daha sakin olabiliyorum veya sırf bu yüzden sadece ……….. diyebiliyorum.kaybettiğim şeyle ölümü karşılaştırdığımda kendime ne kadar kapandığımı veyaben olmayan bir sürü şeyin beni kapladığını fark ediyorum…‘’bir akşam karanlığı vesadece kursunun geldiğini görüyorsun ve hiç bir film şeridi geçmiyor gözlerinin önünden..sonra yavaş, yavaş bir sıcaklık hissetmeye başlıyorsun ve ılık bir şeyler akmaya başlıyoryanaklarından… Kafanın sol yanında koca bir delik açılmış ve sen bunu sadece akşamüstü serinliği gibi algılıyorsun..deniz yada uçurum kenarında ve uyumaya yada suya dalmayahazır gibi… Bırakıyorsun kendini ve belirsizleşiyor dünya görüntüler birbirine karışmaya başlıyor vesen yavaş, yavaş sessizliğe, daldığın suyun sıcaklığına karışıyorsun hiç kimse hiç hiçbir şey yokmuş gibi oluyorsadece düştüğünü görüyorsun ama hiç bir his olmadan hiç acı duymadansonrabir oltaya takılıp yeniden yeryüzüne çıkmak istiyorsunyeniden sarsınyeniden yüzünü okşasın istiyorsun rüzgarve kanatlarını açıp uçmak istediğini hatırlıyorsun.Bir akşam karanlığı veSen yeniden yola karışıyorsun geçip giden beyaz şeritlereılık, ılık akan kanlar ve bulanıklaşan görüntüler sarıyor bütün hayatınıve bir kaç saniye sürüyor bütün bunlarsonra sen sadecekoca bir sessizliğe dalar gibi ölüyorsun.ölümle karşılaştığımda kendime ne kadar kapandığımı veyaben olmayan bir sürü şeyin beni kapladığını…ve kanatlarını açıp uçmak istediğini hatırlıyorsun.Bir akşam karanlığı veSen yeniden yola karışıyorsun geçip giden beyaz şeritlere ‘’ve sonra yeniden ölüyorumyeniden dirilmek için tanrıyla savaş vererekve sonra yenidenyeniden….