Bitmek üzere olan sigaramın kızıl külüne bakarken,Neler geçmedi ki aklımdan;Gecenin karanlığında yalnızlığıma eşlik eden tek dost,Kızıl bir ölümdü.Sevdiklerim aklıma geldi,Şimdi yanımda olmayan sevdiklerim.Kızıl külden çıkan dumanlar,Ümitsizliğimin gözyaşlarıydı.Aslında gerçek ölüm, elimde tuttuğum zehir değil,Dost sandıklarımla birlikte olmaktı.Sevdiklerim aklıma geldi,Şimdi yanımda olmayan sevdiklerim.Kızıl külde yalnız başına oturan küçük bir kız gördüm.Narince süzülen gözyaşlarını silen,Çaresiz ve mutsuz.Sevdiklerim aklıma geldi,Şimdi yanımda olmayan sevdiklerim.Sevgisizliğin içimdeki sızısını dindirmek için,Yardım istiyordum kızıl külden.Sonunda anladım ki tek çıkış yolu;Ne dost sandıklarımdan teselli beklemek,Ne de kızıl külle dost olmak.Güliz Ardilli / İstanbul / 4 Ocak 1998 Pazar