Kimi zaman her şeye rağmen için acır çıldırtırcasına… Arasında kalıverirsin dünyanın, evrenin, aklın ve duygunun. Hangisi mantık hangisi duygu anlayamadığın anlar vardır kimi zaman…
Karar veremediğin, kaybetmek mi kazanmak mı çözemediğin durumlar yaşarsın. Kimi zaman dokunur her şarkı, her yara… Her yara senin yaranmış gibi gelir.Ansızın kaçmak uzaklaşmak istersin bir o kadar. Kendi hayatını da bırakmak istersin ardında. Ne doğru ne yanlış bilemediğin, sezemediğin bir yerdesindir.
Evrenin ortasında, hem yalnızlık hem kalabalık sarmıştır dört bir yanını… Kalabalık yalnızlığı örtecek kadar kuvvetli değildir, tersine yalnızlığı ortaya çıkartandır… ‘İnsanın özü yalnızlıktır.’ Lafına inanasın gelir… Aşk romanları okumaya katlamadığın bir dönemdesindir. Sen bu duyguya güvenmeye bu denli uzakken, başkalarının hayallerine kapılamazsın. Hala içini sızlatan bir melodi camları indirmeye yeter bir anda, gözlerinden bir damla yaş akarken. O yaşı kimse görmez, zaten görmelerini de istemezsin, çünkü saklanacak, sığınacak bir liman aramayı çoktan geçen bir kadınsındır… Biten bitmiştir, bitmeyenler de içindeki güveni ve diğerlerini bitirmiştir.Tüm sabrımı yıllar önce boca mı ettim ben? Yeterince bekledim mi son bulması için? Geriye ‘bu denli mi’ bir şey kalmamış? İmla kuralları sözlüğü niteliğinde şimdi bütün romanlar, benim değil hiç biri. Hiçbir aşk buradan geçmiyor, ben başka bir yüzyılda, başka bir kadına aşığım. Belki bu yüzyılda yanşamayacak kadar özverili ve romantik bir kalp yaşıyor bedenimde. Ben hala önceki enkarnelerimin etkisinde, başını kaldıramayan kadınım kimi zaman.Kimi zaman göz yaşlarını kimseye göstermeyen ve herkesin güçlü çok güçlü sandığı bir kadın. Ben o kadar güçlü değilim. Hiç olmadım. Bu aşk bana hiç gülmedi. Biliyorum. Yazmayan benim, kaderime… Kabullenmek mi? Hem evet hem hayır. Evet, biliyorum yazmadığımı. Peki, yazmamış gibi mi davranıyorum aşkı? Bu sorunun yanıtı ise hayır, kimi zaman uymuyorum belki vizyonuma… Rüyalarıma ve rehberlerimin seslerine kulak kabartmayı bir yana bırakan bir kadın oluyorum, kabul… Erdem buysa, doğru; her sese kulak asmıyorum. Yalnız sonra, yardım isteyenim; buna da tamam.‘Bedenliyim, mükemmel değilim’ kavramına sığınanım kimi zaman…Uçan kuşlar dönmez geri güz diye…

(Not: resimler, vatan gazetesinden alınmıştır.)