Nice yıllar insan kendisiyle yaşar. Sonra bir de bakar ki kendisine rastlayamamış. Ne içinden geleni söyleyebilmiş, ne de gönlünce yaşayabilmiş. Her şeye zaman ayırmış, ama kendine ayıracak zamanı olmamış. Bir türlü işleri bitmediği için, sonunda kendini unutmuş.
yorumlar
ne de güzel anlatmışsın insan oğlunun kendini unutmuşluğunu. ne yazık ki herşeye vakit ayırıyoruz ama kendimize bir türlü vakit ayıramıyoruz.boşu boşuna yaşıyor bazen insanoğlu. teşekkürler
en korktuğum şeylerden biri işte: işe güce dalıp kendimi unutmak…yok yok, ben napıp edip kendimi dinliyorum, kendime zaman ayırıyorum.ne kadar yoğun olursanız olun, ki benim kadar değildir bir çoğunuz, inanın var yine de zaman kendinize ayırmak için.gece uykunuzdan 10 dakika fedakarlık edin mesela…oturun en sevdiğiniz köşesinde evinizin…kimse olmasın yanınızda…düşünün nasıl geçti o gün.ne yaptınız?kime kızdınız?kimi tanıdınız biraz daha yakından?neye sevindiniz 3 saniye bile olsa?kim değmezmiş kaale almaya?kim aslında ne kadar da şeker bir insanmış da siz daha önce farkedememişsiniz?HAYAT ASLINDA NE KADAR DA GÜZELMİŞ DE GÜN İÇİNDE KOŞTURURKEN ANLAYAMAMIŞSINIZ…bunları düşünün…derin bir nefes alın..yazın haneye bugünü “bir kazançtır” şeklinde,ve şimdi yatağa…:)sevgiler
yine de insan soruyor kendine: bu yazık hikayenin neresindeyim diye!
“‘Biz’ ne demek, nasıl hem ‘ben’ hem ‘biz’ olunur, insan aynı zamanda öteki de olduğu için birisidir.Öyle olmasaydı nasıl hatırlardık kendimizi unuttuğumuzu…”
hem kendimizi hem insanlıgı unuttuk bence
katılıyorum. kimi zaman burnumuzun dibindeki ailemizi bile görmüyor insan.