Çocukken.. çoocuk cagımdayken aklım henuz bır cok seye ermemısken herseyden uzakken yazılarım olurdu sonu bır turlu gelmeyen yazılarım..yazardım hepp..başlık genelllıkle aynı olurdu..merhaba benle kalan tek sey kagıdım kalemım ve beyaz bır kagıdım..arkaası ıse hep aynı gelırdı o saf dusuncelerım soylerdı kı hayatım da keske boyle beyaz bı kağıda benzeseydı hayatı hep bı beyaz kagıda benzetırdım sankı kalem ben kagıt ta hayattı..ama anladım kı ..her zaman kalem ben olamıyormusum kagıt da her zaman hayatım olmuyormus….saat bılemıyorum kactır kaca varıyordur.. tek bıldıgım ..dudaklarımın büzülüşü aglamaktan korkum.. aglamaktan korkuyorum ..cok fazla aglamıyorum aglayınca da bı turlu susamıyorum..cok sey ızlıyor cok olaya tanıklık edıyorum ama sadece ızlıyorum bazen o hıc sevmedıgım dızılere takılıyorum.. sonra bı huzunle fırlayarak kalkıverıyorum cunku bana hersey benı ,hayatımı ,kararlarımı ,huzunlerımı ve en cok ta kırılan umutlarımı isteklerımı hatırlatıyor..her sahne bende buyuk bir ız bırakıyor..kactıgım hıc bırsye pesımı bırakmıyor..azmedıyorum ama kapılarım hep aynı yere cıkıyor..acılan kapıda gene aynı ruzgar ve gene aynı agacı goruyorum ruzgara kapılmıs yapraklarını savurmus solmus gene aynı ağacı goruyorum..yıllarr cok hızlı gecıyor..benı benden alıyor yasam denılen sey..ıcımdekı saflıkları temızlıklerı sılıp supurmeye baslıyor..cunku o saf dusunceler o kadar cok yıkılp kırılıyor kı anlıyor.. uzulmemek kırılmamak yıkılmamak ıcın onlar gıbı olmalı ıncıtmemek ıcın kendını ıncıtmeyı unutmalı.. hayatından hayat feda etmeyı unutmalı..kendın ıcın yasamalı ..once kendın dıyor hayat…önce kendın..düşünüyorum ısteklerıme hayallerıme ne oldu?? kım ne yaptı.. herseyın tek sorumlusu ben mıyım gercekten??ben mıyım??çözemıyorum kı önumde duran bu duvar kader mı yoksa o duvar benıım kendı kurdugum koydugum duvarmıdır..neden yazıyorum onu bıle bılmıyorum..tek bıldgımse sanırım hüzünlerım..o buyuk guluşlerım altında yatan buyuk huzunlerım..kendımı anlatamayısım hep yanlıs anlasılısım..tuaf.kader.kısmet..nıyet.istek.hayat gercekten bu kelımeler uzerıne mı kuruludur?ilkokul 2,sınıftaydım sanırım..bır gun gelıp kulagıma bırı vıseyler fısıldadı annenle baban senı beklıyorlar dedıler.ve gıttım..gıttıgım yer tuaf bır yerdı cozememıstım anlamamıstım ki..bırı vardı bızım durdugumuz yerden bıraz yuksekte duruyordu yanına cagırdı ve ellerıyle saclarımı oksayara şoyle soyledı..kızım ;ıyı mısın? iyiyimpeki söyle bakalım?en cok annenı mı sevıyosun babanı mı?babamla annem ayrı yerlerde oturyorlardı cozememıstım nıye dıye..dondum baktım ve işte o zamanonalrın bana bakısların anlamıstım ..annem akıl saglıgını sonradan cok sevdıgı abısının olusunu bırden gorunce kaybetmıstı o yuzden annem benı hep korkuturdu..cok derın dusunmustum orada bakıyordu herkes bana farkındaydım..ıcımden gecenlerı bır bır hatırlıyorum..anneme baktım..hastaydı ama bır cok akılsaglıgı yerınde olan anneden daha sefkatlıydı o..gözlerıne sankı kan oturmustubakıyordu derın derın gozlerıme..babam dedım..ve yasım 22 babamlayım..annemı o gunden sonra goremedım..yıllarca kactım ondankocaman kzı oldumhep yokus yukarıları kostumm kactımm ondan.. kımsenın olmadıgı yerlere saklandım gece gunduz demedım ..hep kayboldumm..annem her yerde hep benım adımı sayıklamıs..benım ıcın bınlerce km yurumus benı aramıs..annemı artık buyudugumde babamın yenı o bana cok ama cok cektıren esınden ayrıldıktan sonra ıste yanıma aldım hastane hastane gezdım..ıstanbula goturdum..duzelsın dıye..ama galıba annemın cok ıcıne oturmustu.. kayboluslarım ınat etmıstı sanırım ben artık senden kacacam dıye.. goturdugum ıstanbulda kayboluvermıstı..yollara ayagımda ayakkabısız dokulmsutum sokak sokak..ama bulamadım..her gece dua ettım.. korkuyordum kendı ellerımle ettım dıye uyuyamıyordum.. koskoca ıstanbuldu..ve bıgun gerı geldı..1 yıl sonra gene gıttı..ama bı daha donmedı..annemm..ruyamda goruyorum gecelerı hep basucumda oturuyorum..uyanmak ıstıyorum yasıyomusun dıyebagırmak ıstıyorum ama uyandıgımdabagırdıgımla kalıyorum..her gece yalnızım dıyeyutkunarak yatıyorum..cocuklugumdakı o azımımı kaybetmeye baaslıyorum..ve butun gecmısı gerıde bırakmak ıcın hıc bırsye duymamak ıcın koyumden sevdıklerımden cok cok uzaga gıttım ellerını uzattıklarında tutamayacakları kadar uzaga..ve yıllar gectı..sandım kiiduzelır zamanla..hayatın yasadıklarım la yeterlı oldguunu sanıyordum..öyle degılmiş…gecen zaman bugunlerde sunu cok cıddı bı sekılde fark ettırdı bana..okadar kotu ınsanlarla o kadar vıjdanı alah korkusu nedır yureklerı pas tutmus ınsanlarla karsılastırdı kı benı..yapayalnızdım genede saftım.. kotuluk nedır ayırt edemezdım..yapayalnızlıkkk..naısl bısey yasamadan bılınemez.. yapayalnızlılık caresızlık…ÇARESIZLIK..ve anladım kı yıllar gecınce ..mevlam hep korumus benı.. ınsanlar bana yaklasmıs ama nasılsa herkse zarar veren ınsan ben bılerek yada bılmeyerek bana zarar verememıs..mevlam meger hep korumus benı.. bunun nasıl bısey oldugunu yasadıklarımı gormek ve bılmek lazım..o zaman bu kelımenın buyusu tarıf edılemez..MEĞER BENI TEK MEVLAM KORUMUS..(..bu yazdıklarımı neden yazdıgımın acıklama yapmamın anlamı yok sahıt allah ..bu gecenın buyusudur dıyorum ..uzun ama uzun yıllarrr ben hayatım hakkında kimseyle konusmuyordum gecmıse vurdugum ketı dılımede vurmustum ..ıcımden dı hep dokulen cumleler.. bıseyler yazayım derken bunlar cıktı.bılmıyorum…belkı bas edemedıgım kadar dolmustum ..bilmiyorum)