Ahmet Erzurumlu. Zor bir hayatı vardı. Fakir bir ailenin okumaya hevesli, hayallerinden başka bir şeyi olmayan çocuğu.
Sessiz ve içe kapanıktı. O bölgelerde okumak zor. Gerçektebn hayal, hele paran yoksa, hele ailen de çok çok hevesli değilse seni okutmaya. Ahmet on beş kilometre uzaktaki bir okula gidiyordu. Sonrası yatılı okul. Sonrası Hacettepe tıp, sonrası ABD’de devam etti bursla okumaya. Uzmanlığını da yaptı. Sonra tekrar ülkeye döndü.Ahmet aynı içe kapalı Ahmet lakin. Hiç değişmemiş. İlk yakınlaştığı ve gözlerini kaldırıp gözbebeklerine bakabildiği ilk kızla; Ayfer’le evlendi. Ayfer evlenilecek kadın diye düşündü. Annesi de memnundu, kendi de. Lakin Ayfer dillere destan. Günde on kez Ahmet’i arar. Dışarıda içecekse şayet Ayfer’le içer.-Nerdesin Ahmet?-Ayfer’le şuradayım, buradayım.Haftanın üç günü dışarıda yemek yerler ve içerler. Arabayı Ayfer kullanır. Olay bu değil. Ahmet memnun değil ama kopamıyor. Şikayetçi ama ayrılamaz. Ayfer tam bir cadı. Bak Ayfer benim teyze kızım. İnsan teyze kızına böyle der mi? inan diyorum. Ahmet’e acıyorum.Geçen bunlar Deniz kenarında bir mekana içmeye gitmiş. Hep gittikleri mekan olduğundan mekan sahibi de tanıdık. Masaların birinde oturan mekan sahibiyle bir ara iki çift laf eden Ahmet karısını on dakikalığına yalnız bırakmış. Kadın delirmiş. Sen beni nasıl yalnız bırakırsın da o adamla laflarsın demiş, veriştirmiş; susmamış. Kavga büyümüş. Çıkmışlar mekandan, eve dönüyorlar güya. Kadın susmuyor. Ahmet susuyor, kadın iyice delirmiş. İn arabadan demiş, şehirler arası yolda. Ahmet inmiş arabadan. Beni aradı, anlatıyor içli. Bana gel bir hafta kal bende, bak nasıl kıymetini anlayacak dedim. yok Ahmet kopamaz, bıkmış ama kopamaz; ayrılamaz.Ahmet’de ne aşk kalmış, ne heves, ne şehvet. Kızlara bakıp bakıp iç geçiriyor. Kızlar dilinden düşmüyor ama bir şey yapabilir mi ya da bir bir kızla yemek dahi yiyebilir mi? Hayır. Yapamaz. Ayfer bitirdi Ahmet’i. İşlin aslı Ahmet kıramadığı için bu çarkı çarkın içinden kendi kendini bitiriyor. Lakin o karakter de daha ötesini yapamaz. Ne kavgaları biter, ne ayrılırlar. Herkesin diline düşerler. Konu olurlar. Alem bir çiftler. Ayfer var ya, düşmanımın başına öyle bir carcar, cadoloz kadın. Ahmet de tam tersi. Hergün bir arada dip dibe içer dururlar mekanlarda. Ahmet kendi kaderine içer bilemem. Çağırdım şimdi bu mekana. Gel dedim. Nerede! Karısı izin vermez ki. Benimle birlikte, gene de bir akşam Ayfer’siz çıkamaz. Çıkmazın köşesinde Ahmet.1- (Yazılar herhangi birine yazılmamış olup, hayal gücünün özgür uçuşlarıdır.2- Yasal Haklar: Kaynak gösterilsin ya da gösterilmesin, hangi dilde olursa olsun içeriğin bir kısmı ya da tamamının kullanılması yasaktır. Bu yazının yasal hakları www.hafif.org ve Astral’a aittir. Bu madde, altında yazmıyor olsa dahi, Astral’ın tüm yazıları için geçerlidir.)
