bildirgec.org

ohh be, sonund,.. (sms!)

winmaker | 31 May 2002 02:08

ohh be, sonunda trendeyim süper. lakin bira hem tuborg hem sicak. trende hep kravatlilar var, birasini alan sefine selam söyle diyo.

ALMANYADAKİ TÜRKLERİN AÇTIĞI BİR FORUM

aslanbash | 31 May 2002 01:34

DOMaini rakamlardan oluşan

BU FORUMDA UYDU CİHAZLARIYNA AĞIRLIK VERİLSE DE GENİŞ BİR YELPAZE DE BİLGİ PAYLAŞIMI VAR.
BENİM ÇOK HOŞUMA GİTTİ.
ONLİNE ÜYE SAYISI 100 DEN AŞAĞIYA DÜŞMÜYOR..

FAYDALANILABİLİR DİYE DÜŞÜNDÜM.
BU BENİM BİLDİRGEÇTEKİ İLK MESAJIM..SİTEYİ TANIMAYA ÇALIŞIYORUM HENÜZ..PAYLAŞACAK BİR ŞEYİM VARDI..YAZAYIM DEDİM..
SEVGİLER
MÜDAVİMLERİNİZDENİM ARTIK

yaşam alanı değişimleri

istanbullnet | 30 May 2002 23:47

pek çoğumuzun çocukluktan beri tanıdığı arkadaşları vardır. hatta belkide beraber büyüyüp sokakta oynadığı insanlar hala yanındadır. ama ne var ki hepimiz bu kadar şanslı değiliz… ben bir yaşımdan beri (yani kendimi bildim bileli) edirne’de yaşıyordum. bir sürü arkadaşım oldu. çocukluk yıllarınızda sanki size bu kişilerin yanından hiç ayrılmıyacakmışsınız gibi gelir. ama gün gelir ayrılırsınız. o zamanlar (ben küçükkene) sık sık hafta sonları ailemle istanbula gelirdik. istanbulda olmaktan çok mutlu olurdum. istanbul güzel bir şehir tamam ama beni mutlu eden buranın güzelliği değildi. pek çok sevdiğim insan (dedemler, teyzemler, dayımlar vs vs..) burada yaşıyorlardı çünkü. işte bu zamanlar keşke istanbulda yaşasak derdim hep. hergün onlarla beraber olurum diye düşünürdüm. edirneye dönüşlerimizde onlardan ayrıldığımız için içimi bir burukluk kaplardı. nasıl anlatsam o duyguyu. ama sevdiklerinin yanından ayrılanlar bilir o duyguyu. insan kendini biraz yalnız hisseder. babamın işi dolayısıyla istanbula gelme durumlarımız vardı o zamanlar. bende bunu çok isterdim. ama günün birinde aklımın ucundan hiç geçmeyen bir yere gittik. ‘diyarbakır’ o zaman istediğimiz hafta sonu istanbula gelemiyeceğimizi anlamıştım. ve bu düşünce beni yıkmaya yetti! orta 3 deydim o zaman. öyle bir yaş ki, ayrıldığınız yerdeki arkadaşlarınızla ne hemen kopabiliyorsunuz ne de bağlı kalabiliyorsunuz. bir kaç arkadaşımla telefonda görüşmeye devam ettim. ama bir sürü sonra malesef bağlar koptu. çabuk alıştım ama diyarbakıra. çok güzel dostlarım oldu ve bir sürü anılarım. tam bağlanmışken oraya; TAK istanbul’a dönüyoruz! lise sondayım. eskiden yanıp tutuştuğum istanbul artık gözümde bir düşman benim için. beni dostlarımdan koparan bir beton blok topluluğu. ne kadar kin gütsem boş, yine de doğduğum şehir bana bir sevgi işlemiş çabuk unutuyorum bu kini. ama ya dostlarım. işte onları unutamıyorum. çok zor alışıyorum buraya. yaşayanlar bilir şehir ve okul değiştirmenin zorluğunu. üstelik bir genç için ne kadar da zordur. ama bazı kişiler görüyorum, ne kadar çok mekan deiştirselerde zorlanmıyorlar. nasıl yapıyorlar anlayamıyorum. ama ben dostsuz yapamıyorum. bu konuda çok zayıfım.