Evinin seni içine sıgdıramayacak kadar dar oldugunu
fark edeceksin…
Sokaga firlayacaksın…
Sokaklar da dar gelecek…
Tıpkı vücudunun yüregine dar geldigi gibi…
Ne denizin mavisi açacak içini, ne pırıl pırıl
gökyüzü…
Kendini tasıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir
yandan da kaybolacak kadar küçüleceksin…
Birileri sana bir seyler anlatacak durmadan…
“Önemli olan saglık.”
“Yasamak güzel.”
“Bos ver, her sey unutulur.”
Sen hiçbirini duymayacaksın…
Göz yaslarından etrafı göremez hale geleceksin…
Ondan ölmesini isteyecek kadar nefret edecek, az
sonra kollarında ölmek isteyecek kadar çok
seveceksin…
Hep ondan bahsetmek isteyeceksin…
“Ölüme çare bulundu” ya da “Yarın kıyamet
kopacakmıs” deseler basını
kaldırıp Ne dedin?” diye sormayacaksın…
Yalnız kalmak isteyeceksin…
Hem de kalabalıkların arasında kaybolmak…
Ikisi de yetmeyecek…
Geçmişi düşüneceksin…
Neredeyse dakika dakika…
Ama kötüleri atlayarak…
Onunla geçtigin yerlerden geçmek isteyeceksin…
Gittigin yerlere gitmek…
Bu sana hiç iyi gelmeyecek…
Ama bile bile yapacaksın…
Biri sana içindeki acıyı söküp atabilecegini
söylese,kaçacaksın…
Aslında kurtulmak istedigin halde, o acıyı
yasamak için direneceksin…
Hayatının geri kalanını onu düsünerek geçirmek
isteyeceksin….
Aksini iddia edenlerden nefret edeceksin…
Herkesi ona benzetip…
Kimseyi onun yerine koyamayacaksın…
Hiçbir sey oyalamayacak seni…
Ilaçlara sıgınacaksın…
Birkaç saat kafani bulandiran ama asla onu
unutturmayan.
Sadece bir müddet buzlu camın arkasından
seyrettiren…
Bütün sarkılar sizin için yazılmıs gibi
gelecek… Bogazın dügümlenecek,
dinleyemeyeceksin…
Uyumak zor, uyanmak kolay
olacak…
Sabahı iple çekeceksin…
Bazen de “Hiç günes dogmasa” diyeceksin…
Ne geceler rahatlatacak seni ne gündüzler…
Ölmeyi isteyip, ölemeyeceksin…
Belki çivi çiviyi söker diye can havliyle önüne
çıkana sarılmak isteyeceksin
Nafile…
Düsüncesi bile tahammül edilmez gelecek…
Rüyalar göreceksin, gerçek olmasını istedigin…
Her sıçrayarak uyandıgında onun adını söyledigini
fark edeceksin…
Telefonun çalmasını bekleyeceksin…
Aramayacagını bile bile…
Her çaldıgında yüregin agzina gelecek…
Aglamaklı konusacaksın arayanlarla…
Yüregin burkulacak…
Canın yanacak…
Bir daha sevmemeye yemin edeceksin…
Hayata dair hiçbir sey yapmak gelmeyecek içinden…
Onun sesini bir kez daha duymak için yanıp
tutusacaksın…
Defalarca aradıgi günlerin kıymetini bilmedigin
için nefret edeceksin…
Yasadıgın sehri terk etmek isteyeceksin…
Onunla hiçbir anının olmadigi bir yerlere gidip
yerlesmek…
Ama bir umut…
Onunla bir gün bir yerde karsılasma umudu…
Bu umut seni gitmekten alıkoyacak…
Gel gitler içinde yasayacaksın…
Buna yasamak denirse…