bildirgec.org

Vakt-i zamanında beni çıldırtan Zekâ Küpü‘nü görünce, tüylerim diken diken oldu!

denizi pişirmişler

dünden bugüne izmir.

Bu gece, kedisi icin Kordon’da balik tutmaya karar veren bir arkadasimiza eslik ederken sanirim ufo gorduk; gormekle kalmadik, yaklasik 3 saat gozumuzu dikip bize sinyal gondermesini umduk. Gozu yorulan sira ile mola aldi, hatta yildizlara bakti ki kiyaslayabilsin. Bir turlu tanimlayamadigimiz ucan obje ve yahut isik kumesi saga sola salindi, yukari asagi dalgalandi, stop lambalarini yakti, guverte isiklarini kah acti kah kapatti, alcaldi yukseldi, yavru gemiler ustune inis yapti… Ancak tum o karizmatik manevralarina ragmen, gozetlenmekte oldugumuz hissi icindeki bizlere, bir sinyali cok gordu. Ilgisizligine cok gocunduk, bize sonradan katilan arkadaslarin ve kiz kardesimin alay konusu olduk. Onlari da sabaha karsi guldurmustuk ya(!) Civardaki balikcilari ve sahil sefasi yapan insanlari unutup ileri geri yorum yaptik; hatta abarttik, yere comelip savunma amacli tas aradik, yere comelen dunyaliya uzayli bile dokunmaz netekim. Sonra bir de baktik, saat sabahin 4:00u. Tanimlayamadigimiz ucan nesne de kuculdu, kuculdu; gozden kayboldu.

Bir yere ulaşmaktan çok gitmeyi severim, sanırım bunu seven tek kişi de ben değilim. Belki sıcaklardan, belki sıkıntıdan hayatımdan memnun olmadığım kararına vardım. Dört duvar bunaltıyor beni; ben, ben olmaktan çıkıyorum sanki. İşimin bana göre olmadığından emin oldum önce; her şey çok ağır işliyor, o kadar sıkılıyorum ki takip etmekten vazgeçip, “bana ne yahu!” diyorum. Oysa insan işini sevmeli değil mi? İşim değil belki de problem, bu işi yapmaya çalıştığımız şehir, anlayış, pazar… ve yahut biz yanlışız da, iş bizim diye başkalarına çamur atıyoruz. Düşündüm uzun uzun bırakıp gitmeyi; hani benden bıksınlar diye, atladım habersiz 10 gün tatile çıktım, aslında başka bir sürü sebebi var bu kaçamağın ama, 3. günü filan mesaj attım: “ben İstanbul’dayım,” diye, kimsecikler de tepki vermedi. Döndüğüm gün internetten haberleştik iş arkadaşlarımla, “nerelerdesin?” dediler sadece, ertesi gün kaldığım yerden yapıştırdık devam ettik işe. Oysa ben “inceldiği yerden kopacak,” düşüncesi ile hareket etmiştim. Gerçi bu aralar hayatımda sorundan bol bir şey yok, sanırım benim için: “aman üzerine gitmeyelim; çıldırdı, çıldıracak!” diye düşünüyorlar. Üstelik 10:30 gibi ofise teşrif etmeme rağmen, ağızlarını açıp bir kelam etmiyorlar. Bilmiyorum ki; işlerine mi yarıyorum, beni mi seviyorlar…

wrzl’den arakladim ama mimleyeyim dedim; ben cok eglendim incelerken: missblackwidow on drugs!

ailemizin bizi uyardığı türde insanlar.

henüz konu ile ilgili bilgi girilmemiş ama, h2000’le çakışan bir organizasyon söz konusuymuş, ben n’apacağım? 🙁

bu site, muzisyenlerin isine yarar sanirim.

Robert Frost