beni ittin bir kenara. ama hayattasin ya bana yeter.
demistim sana; sensiz kalsam da sana yazacagim. hep yaziyorum. zarflara koymak uzere katliyorum kagitlari.. hepsi ayni yere gidiyor. uzerinde isminin olup, adresini yazamadigim zarfa..
bir resim vardi. sen ben ve o. hatirliyor musun?
o gitti simdi. resim elimde.. ne yapayim? ne diyeyim? sen ve ben kaldik geriye.
lutfen hayatta kal. beni istemesen de, bil beni. guvenme, sevme. beni istemedigin surece uzak dururum senden. ama bil beni.
tak tak tak tak tak sınav sırasında burnunu çekenler.. “hocam arkadaşa şu mendili verir misiniz?” otururken sallananlar hızlı bir hamleyle dizini tuttum. “sakin ol.” ayna karşısında hayal kurma “kendine gel artık.”
kate moss un obsession adlı parfüm için verdiği pozlar.. güzellik. saflık. bağlılık.
aah. vazgeçtim.
bugün bitirdim. natsume soseki nin İmparator Meiji’nin ölümünden 2 yıl sonra 1914’te yazdığı psikolojik roman.
bazı kitaplar gibi benim yerime analiz yapmamış. olayları gördüğü gibi anlatmış. çok akıcı ve sade.
peki neden mutlu olaylar değil de acı verenler insanı olgunlaştırır?
