Usulca değip geçiverdi yanağıma
ruzgar
Kokunu bıraktı toprağa var gücüyle yağmur…
Issız sokakların tinerci çocuğu gibi üşümüş yüreğimi sakladım ceket cebime…
Kibrit alevi gibi kısa,uzun, yeknesak bir sevdanın avuntularını devirdim ayak dibime,
zafer kimin?
Sen mi ben mi küllerinden arta kalanları biriktiriyoruz tarot’un yıkılan kulesinde?
Aybike..
Yetim kalmış çocukluğum
Aybike masum gözlerimin direndiği son sevda
ne sen benden vazgeçebilirsin ne ben değişirim bir parça…
Karanlığımı çaldığın pencereden sızıyor kanım ağır, yaralı…
Başıboş bir sarhoşluğun kara üzüm kokusunda damlıyor pencereme mehtap.
Bacak arası savurganlığında üflüyorsun umutlarımı
Kadınlığın düşüyor peşime ne zaman erkek duracak olsam…
Yit ve git
Cennet ne cehennem yok kaygım
Sen kendine melek dediğin gün
Ben bütün meleklerimi bağışladım…
Şeytanın cürümü kadar sevişmedim boğma beyaz rakı kadehiyle
Gecenin bacak arasından geçti tüm arsız günahlarım
Yok sen de kalan bir yüzüm, bir dilim, bir dudağım
İnlemeli gecelerinden arta kalan kirli çarşafların günahı
Yok benim günahım!
Sen sabi bir bebek çığlığıyla sustuğundan beri
Ben arsız, asi, yaşlı bir ihtiyarım.
Hüzün hasata eriştiğinde
Topluyorum göz yaşlarını yastığımdan
Kırık bir gül dalı dikenlerinden
Derliyorum yaşamın soluksuz çabalarını..
Kim sen, sevda kim
Yağmur toplayan bir lodos gülüşünün toplamı
Sahte, savurgan, uçarı
Deviriyorum hayatın istekasını
Dağbaşları kadar kalabalık içim
eşkıya küfürlerini saçıyorsun gecenin saçlarına
mermi gibi
ben topluyorum bir bir
toplamından sen çıkmayan bir aşka
adadıkça kendimi sana …
Bir gül yaprağı suya düştüğünde
Nasıl bir şey artmazsa suda
İçimdeki yenilginin kadere teslim çizgisi de öyle sukutta.
Üsküdar’a kar düşse sen içime düşersin Rümeysa…
Kız Kulesi yalnızlığında seyrediyorum şehri
Asırlık uslanmazlıklar taşıyorum sırtımda
Çocukluğumun anıları büyüyor hala
Kadınlığının avuç içi sıcaklığında
Karnının kutsal vaftizinde büyüyorum
Her dolunayda cenin duruşunda
Üsküdar’a yağmur yağsa sen içime akarsın Rümeysa…
İpek böceği maharetinde bir çabanın
Örümcek ağı ipekliğinde sarhoş…
Yırtılan herhangi bir zar
örümcek ağı, ipek kozası, ya da bekaret…
Ne kazanç ne kayıp yaşamlar
Kendi varlığına direniş
Teslim tüm kaleler…
Rakı beyazına boyanmış bakışımı alıp git
Anadolu kokusunda bir toprak parçasına.
Şehirlere sürgün yüreğimi özgürce koştur
Çocukluğunu özleyen ayaklarıma batsın üzerlik dikenleri
Beni yeniden, benden doğur beni
Almula…
Meryem,
İsa kadar üfürülmüş ruh
İncir kadar ballanmış şefkat
Kirlenmemiş çarşaflara düşen ak…
Meryem, bir deli esaret
Siyah bir zeytin tanesi gözbebeği
Çekirdeği etine kırgın.
Zeytin dalı kadar düşkün bir savruluş
Büyüttüğü onca bakış heba olmuş,
Analığı kefaret yetimliğine.
Meryem, sal çocukça düşlerini yüreğinin çöl kavrukluğuna
Çarmıh kimin ruhuna gerilmekte?
Ey Meryem,
Dilimin kilidine düşen anahtar
İçimdeki yaraları koysam avucuna
Parmakların sarmalasa kader çizgimi
Düşer miyim zeytin dallarıyla uykuna?
