bildirgec.org

Sen bizi bırakmadın efendim
biliyorum hala burdasın,
derin sızılar versekte yüreğine,
sen bizi bırakmazsın.
Asırlara sığan sevdanı,
bu güne sığdıramadık Efendim,

Bir kadının dalgın bakışıydı hüzün, kirpiklerinden damlayan inci taneleriydi belkide.
Yaralı kanatlarını sarmak isteyen, her seferinde yeniden kıran değilmiydi hayat…
ve sevda kanatırdı her geldiğinde kırık kalbini, zincire mi vurmalıydı yorgun yüreğini…
Bütün heybetiyle çökünce üzerine yalnızlık, gecenin en koyusunda dibe vurdu yine düşleri,
bir sigara yaktı, uzaktaki sokak lambasına odaklandı gözleri.
Gecenin siyahına karışan göz yaşıları damlarken teninden,
işte vakit geldi, göz kamaştıran ışığın içinden uzandı sevdiğinin elleri.

Yıldızlara ulaşacağız bir gün bekle, özlem duyduğun hayat için sakın yılma,
asırlar geçsede üstünden O taptaze hala, yok edemez kanlı eller o hayali korkma…akın akın yolculuk başlasada o uzun yola, sıran gelene kadar sakın durma…Durmaki hayatın anlamını yitirmesin, sadece nefes alıp vermek olmasın hedefin, güzellikler dolsun istersen dünyana, tohumları şimdiden ekmeli ve beklemelisin…Belki görür belki de göremezsin, bir tohum at ki, sen olmasanda filizlensin, hayatın başladığı yerdedir belki senin bitişin, sakın üzülme sebebi var elbet bu bitmez bekleyişin….

Derin bir iç çekişin ardından, bir nefeste çekip elindeki sigaradan, yine umudun tükendiği sessiz bir gecenin sisli karanlığına gömüldü yüreği.Ümitlerine veda ettiği o hırsız gece sökmüştü gülünü koparırcasına yüreğinden, yılların hıncını alırcasına ısırdı dudaklarını, kanattı kanattı ama ağlamadı, yıllarca susmak bilmeyen yüreğine inat, ağlamadı..Hayata tutunmalıydı, kendini salıvermek bencillik olurdu, o alıştırmıştı herkesi hayata güzel bakmaya, ne olursa olsun katlanmaya, sevmeye, mutlu olmaya, şimdi aksini yapmak yakışırmıydı ona.

İçimi ısıtan bu sevgiyi kendi sayfamda paylaşmıştım, bugün aklıma düştü yine boncuk gözleri, resimlerine tekrar bakmak istedim.

”Allah’ım” dedim ”bir canlı bu kadarmı güzel olabilir, bu nasıl bir sevgidir, bunu sevmeyecek bir insanoğlu bu dünyada var edilmiş midir?” Derken diğer konuda, dövülerek eziyet edilen köpeklerin mahsun bakışını gördüm, hissettiğim acıyı anlatamam, sanki birisi kalbimi parçalara ayırdı, unufak etti, ağlayamadım bile içimi yakan o azaptan, ”Evet dedim varmış, içinde zerre kadar merhamet taşımayan, sevgiyi bilmeyen, görünüş itibariyle insana benzeyen ama özde insanlıktan bir damla nasibini alamayan insanlarda varmış bu dünyada” Dünya malesef adaletli değil, ama ebedi de değil, o yüzden bir büyüğümüzün dediği gibi ”Zalimler için yaşasın cehennem”

Nasıl geçti anlayamadım anne, nasıl geçti onca yıl, daha dün çocuk değilmiydim korunmaya muhtaç, dün değilmiydi anne…

Tek tasam arkadaşlarımla, bahçenin biraz uzağında oynayamamak değilmiydi, en çok göz yaşını istediğim bebeği almadığında dökmemişmiydim, peki hayata küsmek beni azarladığında yaşadığım duygu değilmiydi…

Karlı bir kış gecesiydi, istanbulda iki yıl önce kaza sonucu kaybettiği oğlunun evinde misafirdi, ailenin fertleri kızları gelini torunları bir aradaydı , yaşlı yorgun bedeni oturduğu koltuğa yaslanmış evlatlarını seyre dalmıştı.”ne güzel” dedi içinden ”hepsi bir arada olmasada çocuklarım yanımdalar” birden tüm hayatı geçti gözünün önünden, ne kadar anı vardı hafızasında, ne kadar acı çekmişti yorgun yüreği, daha çocuk yaşta iki evladını toprağa vermiş son olarakta torunlarının babasını kaybetmişti, onlar yoktu ama kendisi hala yaşıyordu, bu yaşam ona sadece acı ve hasret veriyordu aslında.

Ey dünya…

sen geleceksin artık peşimden haberin olsun,
istemiyorum senin caziben ellerin olsun,

öğrendim ki hep kaçan kovalanır hayatta,
anladım değerin yokmuş, ne hayatta, ne mematta.

ne kadar gezinsende süslenip gelin gibi,
ben eski ben değilim kanayım delin gibi,

ruhumdan süzdüm seni kanmak için artık geç,
geriye dönmem asla sen başka bir hayat seç,

ebediyet sevdası sarınca dertli başı,
ağırlıkları attım yükünü kendin taşı ,