bildirgec.org

Zürich diye bi bar vardı istiklal’de. Okuldan arkadaşımla önce asmalı meyhanede full of rakıdan sonra oraya gitmiştik. onun niyeti cila, benim niyetim ise içebildiğim kadar içmekti. netekim hiç gitmezim ucuz bira mekanlarına. hele kokuşmuş, büyük şehir hayatına adapte olmayı -parasızlıktan- 45lik gibi barlarda becereceğini sanan çömez üniversite öğrencilerinin bulunduğu mekanlara ASLA. (aslı adında bi sewgilim olmuştu, onu hatırladım şimdi)üst kata çıktık. etraf tam bahsettiğim tiplerle doluydu ve bi kız mp3 arşivinden iron maiden filan çalıyordu bilgisayardan. çok garipsemiştim o sistemi. almanyadaki pıt günlerini hatırlayıp büyük bir özlemle oradaki hayatına geri dönmeyi bekleyen, ailesinin zoruyla kesin dönüş yapmış bi havası vardı. o akşam attığı pıtın etkisi olmasa nasıl depresif bi tiple karşılaşacağımı kızın gözlerine bakar bakmaz anladım yani anlıycaan. neyse… arkadaşımla önce tek boş kalmış masaya oturduk. ikide bir aşağı inip bira lamaktan sıkılacağımı anlayınca 6 bardak birayı döşedim masanın üstüne. arkadaşım zaten normal bi insan olduğu için yeterince sarhoş olmuştu ve çok eğleniyordu. bense öğle saatlerinde yaşadığım tatsız olayın etkisinden hala kurtulamamış, sinirimden içtikçe içiyordum. derken karşıma bi rospik kadın oturuverdi. dediğim üniversite öğrencisi tipli iki çocuk tersoluktan kadını oraya getirmişlerdi. gerçi kadın daha kaliteli bir yere götürülmiycek kadar rospik gözüküyordu zaten. çocuklar ayakta duruyor ve kendi aralarında, sanırım, kadınla önce kimin yatacağını tartışıyorlardı. ben etrafa bakınırken gözgöze geldik kadınla. tipik siyah kaş rospiksarı boya komik saç, bi de dağınık. “çüş” dedim içimden, “çocuklar harbi abaza kalmış”. on dk. içinde iki dolu bardak kalmıştı bu arada önümde. derken kadınla tekrar gözgöze gelince birden dilimi ucunu yukarı kaldırıp saniyede on beş vuruşla (Burhan Öçal kendi için ööle diyo) sağa sola salladım. kadın önce bi şaşırdı, durdu, sanırım biraz düşündü ve bardağında kalan son bir yudum birayı üstüme fırlattı. gözleri korkunç gözüküyordu. allahtan beş 0n damla geldi üstüme. eee o öyle yaparda ben dururmuyum; o iki dolu bardaktan birini ayağa kalkıp, iğrenç rospiksarı renkli dağınık saçlarının kapladığı kafasından aşağı yavaşça, tümünü, cibran ermişliği edasıyla boşalttım ve bardağı masaya koyup montumu sandalyeden alıp giydim ve arkadaşımı almadan aşağı indim dışarı çıktım. o da zaten herşeyi uzaktan görmüş, iki dk. sonra peşimden geldi. dediğine göre o iki çocuk peşimden gelip kavga etmek istemişler ama malesef çok üzülerek söylüyorum ki; arkadaşımın sadece “bırakın ya, o da zaten bayağı sarhoş” -ki değilim- cümlesiyle mekanda kalıp o gece, o iğrenç, çürümüş, kokuşmuş sebze-meyve hallerinde, on milyon lira karşılığında eteğini yukarı kaldıran kadınla tüm gece boyunca aynı odada kalıp, bira kokan rospiksarı saçlı kadınla sevişmeyi yeğlemişler. harbi söylüyorum; eğer dışarı çıkıp gelselerdi, kısa ve gitgide alçalan bi sesle nihayetlenen tartışmamızın ardından onlara kendilerini o tipten kurtarmayı sağlayan zekaları hatrına daha güzel bi yerde içki ısmarlardım. Lakin insan, fırsatların karşısına ne zaman çıktığını fark ettirecek kadar geniş bi zekaya ve pozisyona sahip olamıyor efendim. takdir-i ilahi…

iki sene oldu ve hala birakabilmis degilim. aranızda bunu ilacsiz becerebilen var mi?