günlerdir dalgın dalgın geziyorum.
neden birisine yardım ettikten sonra, yardım ettiği kişiyi ezer ki insan? ya da yaptığı iyiliğin yükünü hissettirir? o zaman bu iyilik olur mu ki?
olmaz olsun dedirtmez mi insana? al diyetini deyiverip kolunu kesesi gelmez mi insanın?
Kendi yağmurunda ıslanır şehir
Yüzüm kendi yağmurunda yıkanır..
Her aşk kendine büyüktür
Ve her ayrılık kendi yalnızlığını tanır…
Gel..desen, yalınayak
Kızgın sahralardan, harlı yollardan geçerek gelirdim sana…
Gel! Desen
Düşmekten korkmadan,
Kırık kanatlarımla, uçarak gelirdim sana…
Yüreğimde bin kamyon yükü sevda
Uykusuz gecelerimi nevbetlere devredip
Yıldızlardan sızan bir ziya gibi
İcabet ederdim çağrına
Oysa ne “gel” dedin ne de geldin.
Ey hüznümü umuduna çözdüğüm sevda!
Kaybetmek bulanlara mahsustur
Ben seni hiç bulmadım ki….
BoNkas;
ince bir çığlık gibi geçiyordu arkamızdan güneş,
arabada akşam üstü bir yaz günü çalıyordu ve kemanın sesi sarıyordu bütün bedenini…
kendi şarkını dinler gibiydin.
sen, ben, güneş, zaman ve bakımsız bir coğrafya…
herkes suspus olmuş nağmelerin usulca geçişini izliyordu….
ellerınle eteğinin ucunu kaldırmış
dans etmeye hazır bir çingene gibi bakıyordun.
her yanınını sarıya bulamıştı sonbahar ve bacaklarına tutunmuştu zaman,
donmuştunuz bir karede
sen, güneş, sarıya bulanmış bir coğrafya ve zaman
sessizce size bakıyordum….
Ambjörnsen;
Mutsuzmu yoksa mutlumu olduğuna
karar veremediğin huzurunun anahtar deliği gibiydi onlar,
ve herşey o delikten bakınca anlam buluyordu sanki…
Gökyüzüne başımı eğip hissedebildiğimde tüm göremediklerimi,
her defasında farklı ve eşsiz bir tabloyla ödüllendiriliyordum…
sen, güneş, sarıya bulanmış bir coğrafya ve zaman,,,
yapmak isteyipte yapmadıklarım, …
gerçekleştirmek isteyip vazgeçtiklerim,
kovalayıp da yarı yolda bıraktıklarım bu tabloda hayat buluyordu,
o karede donmuş bir halde ‘yaşıyorduk’.
gülerek, ağlayarak, umutlanarak, üzülerek, susarak, konuşarak,
izleyerek, izlenerek, hayal ederek, vazgeçerek, yürüyerek, koşarak,
yokuş inip çıkarak'(!) havalandırıyorduk tüketilen tüm anılarımızın sarı tozbulutunu
o anda çalan şarkı (Nací en Alamo) ince bir çığlık gibi geçiyordu arkamızdaki güneşle,
(-gece, yolculuk, yol, yolcu,,.)
bacaklarıma tutunmuş zamanı harekete geçirmek için dans ediyordum, zamanın ruhu oluyorduk…
Ölüm anımı hatırlamam bazen gerçek bir başlangıç olabiliyor.
Böyle başlıyor bütün hikaye
Bu yüzden daha sakin olabiliyorum veya sırf bu yüzden sadece ……….. diyebiliyorum.
kaybettiğim şeyle ölümü karşılaştırdığımda kendime ne kadar kapandığımı veya
ben olmayan bir sürü şeyin beni kapladığını fark ediyorum…
‘’bir akşam karanlığı ve
sadece kursunun geldiğini görüyorsun ve hiç bir film şeridi geçmiyor gözlerinin önünden..
sonra yavaş, yavaş bir sıcaklık hissetmeye başlıyorsun ve ılık bir şeyler akmaya başlıyor
yanaklarından… Kafanın sol yanında koca bir delik açılmış ve sen bunu sadece akşam
üstü serinliği gibi algılıyorsun..deniz yada uçurum kenarında ve uyumaya yada suya dalmaya
hazır gibi… Bırakıyorsun kendini ve belirsizleşiyor dünya görüntüler birbirine karışmaya başlıyor ve
sen yavaş, yavaş sessizliğe, daldığın suyun sıcaklığına karışıyorsun hiç kimse hiç hiçbir şey yokmuş gibi oluyor
sadece düştüğünü görüyorsun ama hiç bir his olmadan hiç acı duymadan
sonra
bir oltaya takılıp yeniden yeryüzüne çıkmak istiyorsun
yeniden sarsın
yeniden yüzünü okşasın istiyorsun rüzgar
ve kanatlarını açıp uçmak istediğini hatırlıyorsun.
ingiliz bir şirket tarafından geliştirilen jel, yavaş yavaş dokunulduğunda esnek bir madde olmasına rağmen, hızlı ve şiddetli bir müdahalede kurşun geçirmeyecek kadar sert bir maddeye dönüşebiliyor. jel, d3o adlı ender bulunan bir madde kullanılarak yapılıyor. Savunma alanında kullanılacak olan bu jel, şimdilik sadece miğferlerde uygulanıyor.
TSK’nın yeni giysilerinin içindeki madde değiştiriliyor, bölece askerlerimiz yüz bölgelerinden bile vurulduklarında darbe almıyorlar…
Yeni madde jöle kıvamında turucu bir jel, fakat ilk kullanımı Rusya ve ABD gerçekleştirmiş(atv anahabere göre)…
Bu jel ekonomik yönden biraz tuzlu olsada TSK 2010 a kadar genel askerlere bunu uygulamayı düşünüyor..
Kaynak
http://www.ensonhaber.com/Ic-Haber/168270/muezzine-namus-kursunu.html
Boşverdik bu hale geldik..
Hangi hale geldin.
işte bu hale.
Ne için bu hale geldin.
Boşverdiğim için.
Nelere boşvermedik ki,
Aşka, sevgiye, sevgiliye,
Bazen hayatın ta kendisine.
Acı gerçeklere, gerçek yüzlere,
Ne yaptın, boşverdim…
Başka nelere ki…
Düşüncelere, hayallere, düşlere,
İsteklere, vurdum duymazlıklara,
Kıskançlıklara, aldatmalara,
Ne yaptın, boşverdim…
Daha nelere ki,
Yalanlara, riyakarlığa,
Dalkavukluğa, arkandan iş becermelere,
Küçümsemelere, bol keseden atmalara,
Ne yaptın, boşverdim…
Yürüyorum bomboş uzun sahilde.
Dalga seslerinden uyuşmuş kulaklarım,
Duymuyorum artık hiçbirşey…
Geçmiş kaplıyor gözlerimi, kör edercesine.
Yıllar sonra bizi buluşturan,
Renkli bir topaçım vardı, sana verdiğim.
O topaçtı bizi birbirimize döndüren,
O topaçtı döndükçe, sevgimizi büyüten.
Döndü topaçımız taki haberin gelinceye kadar,
Durdu topaçımız bir kahpe kurşunla.
Yürüyorum sahilde sensiz bir başıma.
Siliyor dalgalar ayak izlerimi,
Fakat silemiyor yüreğimdeki acıyı.
Kolombiyalı moda tasarımcı Miguel Caballero‘nun kreasyonu kurşun geçirmeyen giysilerden oluşuyor. Artık bir tişört ile güvenliğinizi sağlayabileceksiniz. Koleksiyonun ceketten monta, yelekten tişörte kadar geniş bir ürün yelpazesi bulunuyor. Ayrıca bu tasarımlar arasında suya ve darbelere dayanıklı olan modeller de var. Londra’nın ünlü mağazalarından Harrod’s‘da satışa sunulan ürünler biraz cep yakıyor. Satışa sunulan ürünler seviye seviye koruma limitlerine sahip. Bir tişortün fiyatı ise 120$ civarında.
