bildirgec.org

Durup düşündü bir gece…Yaşadıklarını,sevinçlerini,hüzünlerini,nereden nereye geldiğini…

‘Çocukluğum ‘ dedi önce…Mutlu huzurlu sandığı çocukluğu.Hiçbirşey anlamıyordu ki o zamanlar.Bir oyuncak yetiyordu yüzünü güldürmeye.Oysa şimdi düşünüyordu da o zamanlar da yalnızmış.Kandırıldığı küçük mutlulukları,oyunları varmış.Adı üstünde çocukluk işte…
Gençliği geldi aklına birçok sıkıntıya ailesi ile birlikte göğüs gerdiği ama yinede kimseye yaranamadığı o ziyan olan yılları.Ne olursa olsun kıyamadığı ailesi…Yaşıtları gibi olmamıştı hiçbirzaman hayatı.Hep yarımdı yaşadıkları.Gençlik dedikleri o yıllarını, yaşıtlarıyla eğleneceği,aşkı tadacağı,geriye dönüp baktığında ne yıllardı diyeceği zamanları sıkıntı ve mutsuzluk üstüne kurulmuş,eksik kalmıştı.Gözünden süzülen iki damla yaş boşa geçen keşke dolu o yıllaraydı…

Sadece hayalleri vardı ona huzur veren.Belki diyordu hatta çoğu zaman emindi evlenince diğer yarısını bulduğunda değişecekti herşey .bu hayalle tutundu hayata,bıkmadı,yılmadı direnmekten.
Gün geldi ve doğru sandığı insanla bir hayat kurdu kendine.Masal gibiydi günleri.

Herzaman anne olmak nasıl birşey olduğu anlatılır, 9 ay beklediğimiz çocuğumuz nihayet 19 Şubat 2011 saat 08:30 da kucağımıza aldık bu süreç içerisinde annesinin karnındayken çocuğumuzun tekmelerini hissetmek çok güzel bir duyguyken daha henüz farkında olmadığım taki doğduhu zaman anlaya bileceğim sürece doğru ileriyorduk.

Ağaçların arasında, görkemli bu evi, gezme ihtiyacını, ilk fotoğrafını gördüğünde hissetmişti..

Her bir odası, bin bir macerayı yansıtan bu evde yaşayan, bir pilottu..

Eğlencenin doruğa vurmuş olduğunu, neredeyse fotoğraflardan üzerine patlayacakmış gibi duran, şampanyalardan anlaşılıyordu..

Coşku, coşkulu bir hayat, her an farklı bir zaman diliminde yaşamak gibi..

Diğerleri odaları gezerken, yatak odasına gidip eşyalarını izledi.. Şapkası duruyordu , alıp başına taktı. Aynaya baktı..O, göklerde uçarken, hiç tanımadığı biri şapkasını takıyordu.
Bunu asla bilmeyecekti.

http://annenotlari.com/index.php?sayfa=yazi&kateid=105&makaleid=2216

Neden bir insan sırf o doğurdu diye herşeyin kaymağını yemek durumda. neden hep haklı durumda. hiç birşeyini bilmediği,sıkıntısını çekmediği yada hastalandığında başında beklemediği halde nasıl göğsünü kabarta kabarta çocuğunun özel günlerine gelir. onunla yaşayan derdini paylaşan,onunla ağlayıp gülen kişi hep bi kenara itilir. sırf anne olmadığı için. nasıl herkes bunları görmeden annesi onun hakkı deyip karşısında emek harcayanı hiçe sayar. nasıl sen otur biz gidip gelelim deyip kapıyı çekip hiç sıkılmadan çekip gider. nasıl bir insan o çocuğun başarılarında en ufak katkısı olmamasına rağmen eee kimin kızı diye böbürlenir. nasıl yapar bunu. anlamıyorum. ve sanırım anlayamayacağım çünkü bana göre ters. hiçbirşey yapmıyorken nasıl kendini dahil eder bu insanlar olaylara. ama hep güzel olaylara yani sıkıntı varken yada hastalık hiç etrafta yokturda işte çok yoğun çalışıyordur gelemez parası yoktur ama güzel şeylerde hep gelir yanında olur. çünkü annnesi değil mi. değil işte kabul etmiyorum. hiç hakkı yokken kendine pay çıkarmasına benim kızımm demesine sinir oluyorum.daha giyim zevkini bile bilmezken benim kızım başarır yapar der. neler çekilmiş o duruma getirene kadar o çocuğu,nelerden vazgeçilmiş,nelere katlanılmış bilmezken nasıl.öfff sinir oldum bak yine