Türkiye’nin Facebook’ta en çok hayranı olan 7. markası Çizi, bu sefer de sandviç krakeri Çiziviç için yaptığı eğlenceli bir uygulamayla çıktı hayranlarının karşısına:
“Açlığını Yatıştıramayan Adam”
Karnı çok acıkmış genç bir adam, Çizi Facebook sayfasında kendisine yiyecek bir şeyler önerilmesini bekliyor ve kullanıcıların önerdiği hemen her şeyi yiyor. Feleğin sillesinden tutun da baba parasına kadar her şey.
Doğu Afrika’ da yaşanan felaket birleşmiş milletler tarafından son 100 yılın en büyük doğal felaketi olarak nitelendiriliyor. Günde ortalama 1300 kişi ayda ortalama 40000 kişi ölüyor. Uzun uzun anlatmaya gerek yok. Yemediklerimizi çöpe atarken, içme suyuyla bahçe sulayıp halı yıkarken içimiz cız etmiyor. Bebekler ölüyor. Bitkiler ölüyor. Hayvanlar ölüyor. Doğu Afrika’da şu an insanlık ölüyor. Ne olur yardım edin. Smsle, bankayla, internet yoluyla… 5tl, 10tl, 2000tl… Ne olur ay yazık deyip geçmeyin. İnandığınız değer her neyse onun adına yardım edin. Allah için, insanlık için, vicdan için, sosyal ruh adına. Sadece ve ne olur yardımınızı esirgemeyin.
Türk Kızılayı’ ndan şaşmam diyorsak; buraya
İHH’ den yardım yapacağım dersek;
Uçak kazaları, araba kazaları, epidemik tehlikeler, biyolojik tehlikeler, acil besin yardımı yapılacak yerler, açlık, fırtınalar, tsunamiler, depremler, nükleer olaylar, olağanüstü hava şartları…hepsinin buluduğu yerler, en yakın tarihi gösterilmek sureti ile harita üzerine işlenmiş. Buradangörebilirsiniz.
Düşümde sen vardın: Bilirsin çılgınımdır, düşümde sen vardın, zaten hep vardın… İnkar etsem de geceler gündüzler hep seninle geçti gitti…
Şimdi yeni yeni canlanıyorum, üstümdeki örtü yeni yeni kalkıyor sensiz dünya daha ürkütücü, geceler daha siyah… Ben deli miyim? Bilmem ki belki de! Yoksun zaten hiç olmadın ki; verecek sevgin oldu mu? Olanları da talan edip gitmediler mi?
Şimdi zaman değişiyor, sen de ben de değişiyoruz, yeni kapıların açılmasını beyhude bekiliyoruz… Biraz, o yüzden yazıyorum ya o yüzden yüssüzlük ediyorum ya!
Kuşların ağladığında neden öldüğünü bilmek istiyorum. Gözyaşının gücü öldürmeye yeter mi? ya da bir damla yaş için ölmeye değer mi?Köpeklerin neden bukadar sadık olduğunu bilmek istiyorum. Değer bilmeyen insanlara böylesi sadık varlıklar neden veriliyor? Sadakatin anlamını bilmeyenlere sadık dost lazım mıdır?
Eskiden güzel günler vardı,
güneşi tam gecesi tam. Eskiden sabahları güneş güzel doğardı. Birde akamüstüleri güneş batarken geceyi beklemek vardı… Ne güzeldi, eskiden güzellik vardı. Nasıl desem huzur vardı işte. İnsanlar mutluydu, gülüyordu. Hani her köşede ağlayan birileri yoktu en azından. Köşe kapmaca oynar gibi, dörtnala kaçar gibi geçerdi günler…
Eskiden zaman vardı,
Zamansızlığa inat saatlerce gülüp oynamak vardı. Ne bileyim işte geçerdi zaman. Böyle tıkanıp kalmazdı, işkcence çeker gibi saatlere bakmazdım. Nefes bile almıyorum saate baktığım kadar. Halbuki eskiden saat bile yoktu. Oda neymişki sabah çıkardım sokağa, güneş doğunca yani. Baktım akşam oluyor, güneşin gözlerini kapattığı an damlardım eve. Eskiden sokaklar vardı, insanı iki döşemelik taşa sığdıran kaldırımlar değil…
Ben Şair olsaydım Eğer Sana Öyle bir Şiir yazardım ki Sevgili, Harflerine Asardın Kendini !!!
G ün geçer de akşam olursa,
İ lk akşam gibi sabaha kalırsa,
D ünden kalan yarınlardaysa,
E llerimde yetim kalan birileri varsa,
S ilemediklerimi karalamak varsa,
İ llede o deyip yırtınıp ağlamaksa
M aden gibi dert var demektir…
G üneşsiz bir sabahdaysan,
E eğerlerin keşkeleriysen,
L eylek kadar uzun,
D emir kadar katıysan,
İ şin yaş demektir…
Evet herşeyi hatırlıyorum. Daha doğrusu hiç unutmuyorum. Mıh gibi çakmışım aklıma… Ne varsa önümde geçmişten kalan, sebebi dün gibi aklımda… Unutmam ki ben zaten, insan unuturmu ölen kuşu iiçin tuttuğu yası. Elleriyle mezar kazıp toprağa koyduğu umutlarını, hani köşe başlalarında saklambaç oynarken kaybettiği arkadaşlarını, sonra çığlık atıp ‘nara’ gibi anlattıkları anılarını, annelerinden dinlediği masalları. Bazen de masal anlatacak kimse olmayınca altına saklanıp ağladığı yorganını insan hiç unutur mu? Unutmadım dün gibi hatrımda…
Ç ınarın Dalında uçmaya hazır,
A hı vardır belliki elleri nasır,
L isanı hüzün şivesi kırgın,
I şık varken gökyüzünde,
K ızıl güneş yerinde,
U uzak değilsede mevsimlik mesafe,
Ş imdi görmez amma gözler ilerde,
U laşır nasılsa zamansız mahşere.
Afrika ülkesi Zimbabve’de çekilen bu fotoğraf çaresizliği, vahşeti ve açlığı gözler önüne serdi…
Biz ki değer bilmeyen, nimet düşmanlarıyız. körüz görmüyoruz. Nerde neler yaşanıyor görüyorda umursamıyoruz… Allah affetsin bizi. kimseyi böyle imtihan etmesin. Hiç bir topluma böyle bir eziyet göstermesin. Diyecek sözüm yok, Allaha şükrediyorum. bişeyler yapmak lazım dünyanın bu hale gelmemesi için. elimizden ne gelir aceb. onlar orda tek lokma bulmazken biz burda önümüze serili nimetlere şükretmeyi unutacak kadar nankörleşiyoruz… bol bulupda yetmiyor diyoruz. Bize yetmeyen bir milleti doyuruyor farkedemiyoruz. Onların en büyük derdi hayatta kalmak bizim ise körermiş gözlerle dolu sevdalar bulup sorhoşluğumuza ağlamak… Ey Allahım sen acı bize…
